Skąd się biorą absurdy systemowe ?

Systemowe absurdy to jest to co właśnie stało się naszym udziałem.

Jako że człowiek jest istotą społeczną, ale jest jednocześnie pojedyńczym organizmem biologicznym, mogą powstawać w toku rozwoju absurdy. Jeden rodzaj absurdu to absurd indywidualistyczny, drugi - absurd kolektywistyczny. Trzeba jednak mocno zaznaczyć, że aspekt kolektywistyczny jest bardziej typowy dla gatunku ludzkiego,  zbliżony do natury ludzkiej.

Jeżeli weźmiemy pod uwagę, że cywilizacja łacińska stworzyła wyjątkowy system, i wyjątkową rolę jednostki w tym systemie, to musimy zdecydowanie tę wyjątkowość podkreślić i wyjaśnić.

A teraz przyjrzyjmy się dalszemu rozwojowi sytuacji w tym systemie, prowadzącym do spiętrzenia tego ansurdu w postaci działania systemu demoliberalnego. System demoliberalny, ignorując fakt podstawowy, jakim jest wyjątkowość konstrukcji systemu, próbuje wyjątkowość tę pogłębić,  czyli proponuje coś w rodzaju indywidualizmu do kwadratu, co jest pomysłem absurdalnym, zgubnym dla systemu - tworzenie dodatkowej wyjątkowości na bazie już daleko posuniętej wyjątkowości to kompletny ekstremistyczny nonsens, nic dziwnego, że system ulega spektakularnemu załamaniu.

Zamiast pielęgnować osiągnięty, wyjątkowy i wyrafinowany poziom indywidualizmu jaki osiągnęła cywilizacja łacińska demoliberalizm to wyrafinowanie niszczy przy pomocy rozmaitych prymitywnych maczug ideologicznych. Na poziomie jednostki obrazem takiego systemowego absurdu, jego personalnym wcieleniem, jest nasza muza salonowa, pani Karolina.

Właściwa dawka indywidualizmu generuje konkurencję i polemiki, które zapewniają rozwój osobisty i grupowy. Umiarkowany kolektywizm dba o relacje w grupie, więc postawy konkurencyjne i polemiki nie są mile widziane, co wprawdzie pomaga utrzymać daną cywilizację na pewnym poziomie, lecz z kolei hamuje lub uniemożliwia rozwój w trybie zachodnim.

O absurdzie kolektywistycznym nie piszę, bo przerabialiśmy to w peerelu na własnej skórze.