Obraz i skala ześwinienia w czasach komunizmu były łagodzone przez fakt, iż można je było przypisać naciskowi totalitarnego reżimu. Realna skala ześwinienia widoczna jest obecnie, gdy nie ma zdecydowanej presji władz na zachowania, więc to tłumaczenie odpada.
Źródłem obecnego powszechnego w pewnych kręgach ześwinienia jest nieodrzucona po r. 1989 tradycja ześwinienia komunistycznego. Instytucje państwa polskiego nie zostały poddane niezbędnej lustracji i dekomunizacji, więc w pewnym stopniu ześwinienie zostało oficjalnie zinstytucjonalizowane.
Zróbmy tu małą dygresję by pokazać jak wygląda mechanizm instytucjonalizacji ześwinienia ilustrując go przypadkiem edukacji seksualnej w szkole. Próba wprowadzenia sexedukacji do szkoły była próbą poszerzenia powszechnej seksualizacji o zinstytucjonalizowaną pedofilię. Mechanizm jest identyczny.
Oprócz wpływu komunistycznego ześwinienia na instytucje państwa mamy do czynienia z transmisją zarazy komunistycznego ześwinienia do sfery pozapolitycznej, w sferze gospodarki i innych relacji międzyludzkich, co doskonale widać w internetowym hejcie.
Nie ma więc obecnie instytucjonalnych politycznych warunków, które tłumaczyłyby motywacje ludzi ulegających ześwinieniu. To indywidualne czynniki charakterologiczne odpowiadają za ześwinienie, a że są one kompatybilne z demoliberalnym brakiem zasad to już inna historia lub ujmując jeszcze precyzyjniej to drugi koniec tego samego kija, bo jak wiadomo, każdy kij ma dwa końce.
Przy okazji warto by się zastanowić nad brakiem stosownego, merytorycznego określenia na analogię jaką jest termin "ześwinienie". Brak takiego określenia w języku jest też wiele mówiący. Ześwinienie, zbydlęcenie nie mają żadnej podstawy w etologii zwierząt. Najbliższe prawdy byłoby określenie "skurwienie".
