69 lat temu, 16 sierpnia 1944 roku, zginął w Powstaniu Warszawskim poeta Tadeusz Gajcy. Miał 22 lata. Wydał dwa tomiki poetyckie i uczestniczył w walce z okupantem niemieckim. W swych wierszach pełnych apokaliptycznych wizji przedstawia brutalną rzeczywistość wojenną i swój koniec, który niechybnie nadejdzie, Pisał:
"Właśnie ręką chwytałem za granat,
żeby czołgi przywitać nim celnie,
ziemia była spękana, zorana -
nagle świat mi się zaćmił śmiertelnie..."
Kontynuuje opowieść dziewczyna:
"Myśmy obie wyniosły na noszach,
jeszcze kocem okryły mu nogi,
bo krzyczeli dokoła, że pożar...
Ja na świstku pisałam: "Mój drogi..."
W pięknym wierszu "Ballada" Czesława Miłosza podmiotem jest matka Tadeusza Gajcego, rozmyślająca nad grobem swego syna:
"Zapomnieli synku przyjaciele
Nikt z kolegów ciebie nie wspomina
Narzeczona dzieci urodziła
I o tobie nie pomyśli w nocy.
Zbudowali w Warszawie pomniki
A na żadnym twojego imienia.
Tylko matka, póki jest, pamięta
Jaki śmieszny byłeś i dziecinny".
W sierpniu 2009 roku prezydent Lech Kaczyński pośmiertnie odznaczył wielkiego poetę i powstańca Tadeusza Gajcego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Obraz S. Żóltowskiego pt. "Ulica Długa 1944"
Inne tematy w dziale Kultura
