Pytają Państwo, co zyskają Państwa dzieci na wyższych wynagrodzeniach nauczycieli. Odpowiadam zatem: nic.
Dziewiąty rok pracuję nad zdolnościami i charakterami Państwa dzieci. Moje wynagrodzenie przez ten czas zbliżyło się mocno do płacy minimalnej, wymagania dydaktyczne i biurokratyczne wzrosły znacząco, a stosunek uczniów i Państwa do mojej pracy stał się o wiele bardziej lekceważący, czemu w świetle wcześniejszych stwierdzeń nawet się nie dziwię - mój zawód został spauperyzowany. Wzrost wynagrodzeń w ostatnich latach jest na tyle niski, że moja płaca nadal oddala się procentowo od średniej krajowej, tymczasem praca z dzisiejszymi dziećmi jest z roku na rok coraz trudniejsza, także organizacyjnie (przepełniona ośmioklasowa podstawówka) i fizycznie (ustawicznie przeciążone więzadła głosowe, zapalenie krtani kilka razy w roku - nie, nie chodzę na zwolnienie).
Pytają Państwo na korytarzu szkoły, dlaczego to dzieci muszą ucierpieć na strajku. Odpowiadam cierpliwie, że bez strajku cierpi moje dziecko, któremu zapewniam byt poprzez codzienną pracę w dwóch odległych od siebie miejscach od rana do nocy, które nie widuje mnie całymi dniami i dla którego niejednokrotnie nie mam czasu także w dni wolne. Nie na to decydowałem się, kiedy podjąłem pracę w szkole - takie Państwa stwierdzenia to cios poniżej pasa. Ale cierpią bez strajku także państwa dzieci, bo z braku czasu i sił nie przygotuję się do zajęć na tyle kreatywnie, na ile umiem, a jestem w swoim zawodzie dobrym specjalistą - wiedzy, umiejętności i pomysłów mi nie brak.
Przyszedł czas, w którym muszę zadbać nie o dzieci Państwa, lecz o moje własne. Muszą mi Państwo wybaczyć, że - rozumiejąc skandaliczne działanie dzisiejszego systemu edukacji - najpierw zadbam o mój priorytet, czyli godny poziom życia mojej rodziny, a w następnej kolejności upomnę się o dobro Państwa dzieci, wyrażone w rozsądnych podstawach programowych, rozsądnej liczebności uczniów w klasach i w kreatywnie prowadzonych zajęciach.
Nauczyciele też są ludźmi. I też mają dzieci.
