Nü shu(女书)- cóż to takiego?
”słowo” nü shu – czytane od prawej do lewej
Dokładnie tłumacząc nazwa oznacza "kobiece książki", jest to metoda pisania wyłącznie stosowana przez kobiety z prowincji Hunan w dystrykcie Jiang Yong.
Jiang Yong - kolebka nü shu
Pismo to praktycznie wymarło wraz z jego ostatnią przedstawicielką Yang Hua Yi, zmarłą 20/09/2004 roku w wieku ponad 90 lat.
Yang Hua Yi urodziła się w dystrykcie skąd pochodzi nü shu.
Od najmłodszych lat uczyła się czytać i pisać w tym języku. Przd swym ślubem zbliżyła się do grupy kobiet zwanych "Siedem zaprzysiężonych sióstr", będących biegłymi w tej dziedzinie.
Wymieniały one wspólnie korespondencję, dzieląc się swymi codziennymi troskami i radościami. Po roku korespondencji, Yang Hua Yi wspólnie z nimi zamieszkała przez 3 lata, chcąc poznać wszystkie zawiłości i sekrety tego pisma. Ze śmiercią "swoich sióstr"stała się ekspertem w tej dziedzinie, jednak nie przekazała swej wiedzy swym córkom i prawnuczkom i dzisiaj w okolicy nikt nie zna tego języka.
haftowany tomik z korespondencją napisaną w nü shu
Nü shu jest językiem wymyślonym ponad 400 lat temu, zrozumiałym tylko przez kobiety, jest metodą pisemną języka ogólnego chińskiego, stworzoną przez kobiety z mniejszości Yao zamieszkujące prowincję Hun Nan.
Jest to "język" wyłącznie pisany i niezrozumiany przez mężczyzn z tej samej grupy etnicznej. Zgodnie z tradycją kobiety przed wyjściem za mąż, były obeznawane z tym pismem wymyślonym prawdopodobnie w XVI wieku. Stosując nü shu, matki wyrażały życzenia ślubne dla swych córek, mogły również się porozumiewać ze swymi przyjaciółkami w tajemnicy przed mężem. Język ten pozwalał kobietom opowiadać o swej intymności i o ich skrytych uczuciach w niezrozumiałym kodzie dla mężczyzn.
Warto zaznaczyć, że nü shu stanowi około 700 znaków wzorujących się na piśmie chińskim, a reszta pisma jest kompletnie wymyślona przez kobiety. Istnieje mało źródeł ukazujących nam to pismo, gdyż większość manuskrytów była spalana i wraz ze zmarłą zakopywana w grobie.
Chińscy lingwiści starają się rozwikłać tajemnice tego dziwnego języka. Doszli oni do wniosku, że pismo miało mało wspólnych cech z ogólnym językiem chińskim. Starsze kobiety nie potrafiły ani czytać ani pisać, stworzyły więc własny system pisowni. Znaki nü shu są wdzięczne i składają się z czterech elementów: z linii, kropki, przecinka i łuku.
Słowa, które tworzą język są używane do opisania życia i nieszczęść kobiet. Słownik zawierający 1800 znaków nü shu został stworzony przez rencistę – pana Zhou Shuo Yi (周硕沂). Był on pierwszym mężczyzną, który poznał ten język–pismo. Wydanie to ukazuje również stylistyczne zasady pisowni, objaśnienia dotyczące wymowy i wyjaśnienia gramatyczne.
W kwietniu 2004 roku zorganizowana wystawa w Pekinie ukazała publiczności pismo na chusteczkach, fartuszkach, chustach i na wachlarzach oraz na przedmiotach dekoracyjnych.
nü shu pisane na wachlarzu
Poza rodzinną prowincją nü shu, ślady tego pisma odnaleźć można w Autonomicznym Regionie Guangxi w południowych Chinach. Rękopisy należą jednak do rzadkości, ponieważ z miejscowym zwyczajem zostały spalone lub zakopane w momencie śmierci danej kobiety, która je napisała. W archiwach prowincji mimo to udało się zebrać przedmioty zdobione znakami nü shu. Najstarsze pochodzą z początku XX wieku, a ostatnie z lat 1960.
Istnienie nü shu ujawniono do wiadomości publicznej dopiero w 1965 roku, kiedy to Yang Hua Yi zaproszono do Pekinu na III konferencję ONZ dotyczącą kobiet. Język kobiet był pierwszym na liście tradycyjnych języków zachowanych w dziedzictwie kulturalnym Chin i wzbudził wiele ciekawości wśród naukowców światowych. Z ostatnich badań wynika, że język narodził się około 1200 roku, mimo że podczas epoki Mao Ze Dong’a był zakazany przetrwał dzielnie i w ukryciu swe losy. Wygasł w 2009 roku wraz z jego ostatnią reprezentantką.
Ten unikalny język na świecie, stworzony w mowie i w pismie wyłącznie przez kobiety, przestrzegający tajemnicze zasady dokonał cudownego wskrzeszenia w prowincji Hu Nan. Grupie kobiet udało się przetłumaczyć setki zupełnie nieznanych do tej pory wersetów i odnaleźć tysiące pamiętników spiasanych przez żony, ujawniajace swe cierpienia i upokorzenia od mężów. Podczas pracy w polu lub w domu śpiewając melodyjne wersety dzieliły się swymi troskami.
Aby uchronić od zaborczości i okrutności Hunwejbinów podczas Rewolucji Kulturalnej teksty były zakopane w ziemii lub w grobach, dzięki temu niektóre z nich nie zaginęły. Wyrafinowany język składał się z około 2800 ideogramów.
Obecnie język ten jest nauczany w kilku dużych miastach Chin. Zabytkowy symbol dyskryminacji kobiet staje się symbolem nowego feminizmu. Pamiętniki intymne kobiet są sprzedawane w księgarniach i znikają z półek niemalże tak szybko jak czerwone książeczki za czasów rewolucji Mao.
Inne tematy w dziale Kultura
