Tak się złożyło, że przez jakiś czas będę odseparowany od mego stołu roboczego i będę korzystał z prowizorycznego. Zatem i notki wypadają z normalnego rytmu. Będą krótsze i ich tematyka będzie trudniejsza do przewidzenia. Jednak pomimo trudności technicznych będę się starał zachować rytm.
Dziś chciałbym napiać trochę o tym czym się aktualnie interesuję. Może więcej niż tylko „interesuję”. Co mnie aktualnie pasjonuje. Tak, że nic innego robić nie potrafię. Oczywiście poza zwykłymi obowiązkami.
Interesuje mnie spin. Gdy ciała wirują. Oczywiście galaktyki wirują, gwiazdy wirują, planety wirują. I tak naprawdę to nikt nie wie dlaczego tak jest. Jak jest jest pierwsza przyczyna tego ruchu wirowego? Kto tego kosmicznego bąka puścił w ruch i dlaczego? Z tym wirowaniem galaktyk to są same kłopoty. Wirują nie tak jakbyśmy chcieli i musimy naprędce wymyślać nowe epicykle (mówiąc przenośnie). Ale to nie galaktyki mnie interesują najbardziej.
W pierwszym rzędzie interesuję mnie ruch wirowy cząstek elementarnych takich jak proton czy elektron, i także ruch wirowy fotonów, choć z tymi fotonami to inna sprawa, bo trudno je nazwać „cząstkami”. To kwanty „kleju” spajającego naładowaną elektrycznie materię. I antymaterię.
Elektron na przykład ma „spin”. Tak jakby wirował, jakby to była taka szybko wirująca kulka. Ale nie może to być szybko wirująca kulka, boby jej części musiały wirować szybciej niż światło co narobiłoby tyle kłopotów, że lepiej tę ideę porzucić.
Trudno stworzyć model mechaniczny elektronu. Pozostaje chwilowe być może pożegnanie się z obrazkami klasycznymi i sięgnięcie po mechanikę kwantową i po algebrę. Paul Dirac stworzył kwantowy model elektronu. Czysto algebraiczny (nich żyje algebra). I przy okazji, mimo woli, przewidział istnienie antymaterii. Stan elektronu, według Diraca, opisywany jest kolumienką czterech liczb zespolonych (bez liczb zespolonych nie byłoby antymaterii, a jest, i nawet jak niebezpieczna!). Ma taka kolumienka miłą nazwę: bispinor. Tak para spinorów, spinor (dwie liczby) i anty-spinor (dwie liczby). Algebraicznie to wszystko zaczyna wtedy pięknie działać, ale zrozumieć geometrycznie co to jest spinor? Sprawa beznadziejna. Spinor wraca do stanu wyjściowego po obrocie o 720 stopni a nie o 360 jakby mama kazała. Próby „wyjaśnienia” tego zjawiska są, jak dotąd, raczej komiczne.
Paul Dirac wymyślił swoje równanie w roku 1928.
W tymże roku fizycy radzieccy Landau i Ivanenko wymyślili równanie alternatywne opisujące elektron równie dobrze (W tymże roku Dirac odwiedził ich w Moskwie).
Dzisiaj to równanie znane jest pod nazwą Ivanenko-Landau-Kahler Equation. Erich Kahler był matematykiem. Pracował w Lipsku i w Hmburgu. Wpadł na to samo równanie od strony czystej algebry (plus analiza). Zamiast bispinora Diraca mamy tu obiekt geometryczny złożony z wektora, biwektora itd. Razem 16 liczb zespolonych zamiast czterech jak u Diraca. Plusem jest, że te 16 liczb jakby miało zwykłą interpretację geometryczną. Jakby. Ale jakby nie całkiem. I nad właśnie teraz pracuję. Mniej więcej.
