Sztuczna Inteligencja to panowanie nad światem

Wybrzydzał kiedyś na swoim blogu W. Cz. Eine:

W świeciesztucznej inteligencji

...

Dotychczasowe stosowanie automatycznych tłumaczeń dowodzi , że sztuczna inteligencja to kulawe dzieło projektantów ,którzy obfitując w przeraźliwą ignorancję na temat inteligencji człowieka, zabrali się za modelowanie i kopiowanie tej inteligencji.

...

A tymczasem, jak widać z obrazka, Putin stwierdza do młodzieży, że kto osiągnie przewagę w dziedzinie sztucznej inteligencji, ten zapanuje nad światem.

Myślę, że Putin ma tu rację.

Ostatnio zastanawiałem się nad tym czym właściwie powinienem się kierować w wyborze moich celów? Czy istnieją jakieś racjonalne kryteria? Czy mogę kierować się jedynie logiką, rozumem?

Doszedłem do wniosku, że tak to się zrobić nie da. Każde rozumowanie logiczne opiera się na założeniach. A jak je wybrać? Logicznie? Pojawia się wtedy nieskończony ciąg. Tak się nie da.

Po analizie doszedłem do wniosku, że powinienem kierować się „sumieniem”. Jest taki cichy głosik we mnie, co jak mu się przysłucham, zawsze ma rację. Tak było w przeszłości. Więc, skoro logika nie pozwala sprawy celów zadowalająco rozwiązać, trzeba podeprzeć się tym co sprawdzone w działaniu – sumieniem.

Zacząłem wtedy szukać w sieci co mądrzy ludzi piszą o sumieniu. Trafiłęm na wykłady i opowieści Berta Hellingera p.t. „Sumienie miał czyste”.

Na samym początku Hellinger pisze:

... We wczesnych latach osiemdziesiątych zacząłem się przy­glądać temu, co się tak naprawdę dzieje, gdy ludzie mówią, że idą za głosem swojego sumienia. Uderzyło mnie przy tym, że wielu powołujących się na sumienie mówi lub czyni coś, co poniża innych i im szkodzi. Zobaczyłem więc, że sumienie służy nie tylko dobru, lecz także złu. Dlatego podejrzany wydał mi się szacunek, którym w naszej kulturze obdarza się sumie­nie. Podejrzane wydało mi się również to, że zachodnioeuro­pejskie oświecenie zatrzymało się przed kwestią sumienia, a wiele wyobrażeń religijnych, siejących wcześniej lęk i prze­rażenie, przesunięto do sfery sumienia i trwają tam wciąż nie­ naruszalne jako tabu.

Z biegiem czasu pojąłem, że sumienie jest czymś zwy­czajnym, czymś popędowym. Podobnie jak inne popędy kon­stytuuje i umacnia - w określonych granicach - relacje międzyludzkie, a poza tymi granicami zawodzi. Albowiem po­za granicami stosunkowo małej grupy sumienie usprawiedli­wia wszelkie czyny, nawet najgorsze, i działa strasznie, na przykład w czasie wojen.

…

Z sumieniem wiąże się ściśle poczucie winy i niewinności.  Także tutaj, o dziwo, wielu złym czynom często towarzyszy poczucie niewinności, a dobrym - poczucie winy. Stało się dla

mnie jasne, że poczucie niewinności i winy jest pomocne tyl­ko w określonych granicach, a niewinność i wina nie są tym samym, co dobro i zło....

Nie spodobało mi się to. Skąd niby ma być wiadomo co to jest dobro a co zło? Czytaliśmy Sienkiewicza i znamy moralność Kalego: jak Kali ukraść to dobrze, jak Kalemu ukraść to źle.

Zacząłem więc szukać dalej. No i wyczytałem, że sumienie aktualnie to zadanie rozwiniętej sztucznej inteligencji. Zajrzałem do książki Jacques Pitrat, „Artificial Beings. The Conscience of Conscious Machine” - Sztuczne istoty. Sumienie świadomej maszyny.

Zobaczyłem, że Putin ma pełną rację. Ci ludzie od sztucznej inteligencji nie żartują. Budują roboty, które (z pomocą człowieka) budują lepsze roboty, które (z pomocą człowieka) budują jeszcze lepsze roboty. Powstają kolejne generacje coraz sprytniejszych robotów. W niektórych dziedzinach tych kolejnych generacji są już tysiące. Nie ma przypuszczalnie dziedziny technicznej w której nas wkrótce będą w stanie z powodzeniem zastąpić. Takie są fakty, takie jest życie. Wybrzydzanie nic nie pomoże.

W podtytule książki jest o „sumieniu”. I faktycznie w książce jest sporo o sumieniu. I kto wie, może wkrótce powstaną roboty, które wymagać będą jedynie ludzkiego chuchnięcia, by wraz nim pojawiło się w nich sumienie.

Ten wpis to z okazji pierwszego września. Czas wrócić do szkoły.