Pewien bloger pisząc ostatnio o „metaforycznym wymiarze naszej wiedzy o rzeczywistości” wychwalał filozofa Hansa Blumenberga. Napisał ów bloger m.in.
"Blumenberg jest przekonany, że ideał i wzorzec nauki ścisłej ,oraz jej języka anty-metaforycznego, to złudzenie scjentystów, lub może nawet oszustwo."
Coś ważnego ten czcigodny bloger przeoczył. I ten nacisk na konieczność metaforyczności w przeciwieństwie do ścisłości to poważny i społecznie szkodliwy przekręt. Takie jest moje zdanie. I takie będzie zdanie każdego myślącego i nieuprzedzonego obserwatora partycypującego w pogłębianiu naszej wiedzy o rzeczywistości. Inteligentny Projekt, którego jesteśmy częścią a może i współtwórcą, to matematyka a nie metaforyka.
Otwórzmy bowiem stronę Wikipedii „Patterns in Nature”. Wzory w przyrodzie. Obejrzyjmy obrazki.
Sagowiec podwinięty. To nie metaforyka, to matematyka. Fibonaci się tam ukrywa. I się tam ukrywał zanim jeszcze my ludzie zrozumieliśmy ciąg Fibonacciego.
Nautilus. To nie metaforyka, to matematyka. Spirala logarytmiczna. Inteligentny Projekt znał logarytmy zanim jeszcze nam się o nich śniło.
Wydma. To nie metaforyka, to matematyka.
Radiolarie. To nie metaforyka, to matematyka.
Biedronki. To nie metaforyka, to matematyka.
Ptasie wzory i kolory. To nie metaforyka. To matematyka.
Za tym wszystkim kryje się matematyka, kryją się algorytmy. Inteligentny Projektant to wszystko wie, podsuwa nam pod nos, byśmy poznawali, podziwiali, się uczyli. Byśmy z biegiem czasu sami zaczęli projektować Światy.
Rytm ptasiego lotu. To nie metaforyka. To matematyka.
Nasz pewien bloger wspomina, że o Blumenbergo dowiedział się od Krzysztofa Maurina. I ja dowiedziałem się od Krzysztofa Maurina wielu cennych rzeczy. Mam przed sobą jego artykuł p.t. „An Approach to the Philosophy of Erich Kahler”. Kahler był matematykiem. Filozoficznie był kompletnym przeciwieństwem metaforyzmu. Matematykę, a w szczególności arytmetykę, algebrę i geometrię, uważał za najsubtelniejsze narzędzie i język poznania. Filozofia i teologia winny dążyć do opanowania tych narzędzi. Podstawą bytu są monady. Czas i przestrzeń to jedynie kurtyna za którą ukrywa się Rzeczywistość Wyższego Rzędu. Monada to lokalny pierścień. Jej iloraz przez maksymalny ideał – to „Ja” monady. Istota żywa to pierścień przeienny z jednością. Czterowymiarowa algebra kwaternionów to nie przypadek. To narzędzie przy pomocy którego można wyrazić takie pojęcia jak „ciało” i „dusza”. Maurin pisze, że Kahler miał oczywiście problemy wśród swoich kolegów matematyków. Uważali go za dziwaka. Maurin unika wchodzenie w detale gdy idzie o te „dziwactwa” Kahlera. Wspomina przy okazji Junga, jako, że Jungiem sam Maurin się interesował. Podkreśla rolę symbolów. Tworząc symbole powołujemy do życia byty, których przedtem nie było. Wspomina Maurin przy okazji filozofów przeszłości o pokrewnych poglądach: Platon, Leibniz, Nietsche. Nas tu bardziej interesują Plato i Leibniz. A także Pitagoras. Ci wielcy filozofowie przyrody, a także wielu innych, usiłowali pojąć przyrodę, a nie tylko ją "przeżyć", a nie tylko "jej metaforycznie doświadczyć". Nietsche podkreślał, że potrzebny jest wysiłek ludzki, by wyjść "ponad siebie", by wyjść do ludzi. Matematyk Erich Kahler to robił. Jemu zawdzięczamy m.in. pojęcie rozmaitości Kahlera, gdzie cała geometria jest ukryta w jednym zespolonym potencjale Kahlera. Kahler wiedział też, że trzeba wyjść poza struktury ciągłe. Za kurtyną czasu i przestrzeni działa dynamika monad. I to bynajmniej nie metaforycznie.
