Zaczęło się od wstępu pana Olechowskiego, zresztą oratorsko, bardzo zwinnego. Potem były długotrwałe uściski dłoni Lecha Wałęsy i Aleksandra Kwaśniewskiego.
Mówili, że mają nadzieję na powstanie warunków do debaty społecznej. A czy przypadkiem tych warunków nie ma od dobrych kilkudziesięciu lat?
Jednym z najciekawszych zjawisk tej konferencji była próba wkupienia sie w łaski jednego byłego prezydenta przez drugiego. Aleksander Kwaśniewski koniecznie chciał pokazać, że jest święty. Oczywiście chciał się wkupić w łaski nie tylko Lecha Wałęsy, ale wszystkich oglądających tą konferencję. Muszę przyznać, że to bardzo zgrabna formuła, kiedy to organizuje się ruch społeczny, bywa na konferencjach, rozmawia o Polsce i polityce, przekonuje, krytykuje, wracając właśnie z politycznego urlopu, a jednocześnie oficjalnie przekonuje wszystkich, że to wszystko dla dobra demokracji, a nie przejęcia władzy na fali coraz bardziej nieprzychylnych rządowi nastrojów społecznych.
Aleksander Kwaśniewski oczywiście ma świadomość, że aktywnie boirąc teraz udział w jakiejkolwiek organizacji partyjnej nie zyskałby dużo, bo LiD, jako całość, znajdując się poza parlamentem nie jest w stanie utrzymać wyborców przez dwa lata, które pozostały do wyborów, dlatego kierunek będzie pewnie taki, jaki obrała Platforma, Samoobrona i PiS, które swoje partyjne struktury zakładały przed wyborami 2001 roku. Podobnie marketingowo postąpiła też PD, a z tej partii taką odpowiedźdostałem wprost rozmawiając kiedyś z jednym z regionalnych polityków tej partii, który chciał mnie przekonać do swojego programu, który brzmiał prawie dokładnie tak: "My chcemy tak, żeby było dobrze".
Wzruszały mnie na konferencji niezliczone oklaski, które przerywały przemówienie Aleksandra Kwaśniewskiego równie często, co niegdyś przemówienia Jana Pawła II (przepraszam, jeśli ktoś się czuje urażony za porównanie, ale takie jest moje nieco ironiczne odczucie).
Aleksander Kwaśniewski tak chwalił Lecha Wałęsę, jakby to on własnoręcznie pomagał mu przechodzić przez bramę stoczni pamiętnego dnia w latach osiemdziesiątych. Mówił: "Lecha Wałęsę można pokonać w wyborach, ale nie na kartach historii". Czuję hipokryzję, kiedy widzę, że ów lewicowy działacz przekreśla słuszność swojej młodzieńczej działalności. Cóż, może przecież. Choć robi to w ten sposób, aby w bezpośredniej odpowiedzi na tak postawione pytanie wszystkiego się wyprzeć.
Zdarzyło mu się również powiedzieć, że uczestniczył w rozmowach przy okrągłym stole z ramienia tzw. komunistycznej partii. Ktoś widzi wszędzie zagrożenie demokracji, a sam relatywizuje historię? Nieładnie. Jak inaczej nazwać PZPR, jeśli nie totalitarna partia komunistyczna? Jakieś propozycje?
Najbardziej mi jednak żal tego jak bardzo TVP 3 zdeprecjonowała tą konferencję, z której na żywo pokazała tylko Olechowskiego i Kwaśniewskiego, a później jeszcze fragmenty z Wałęsy. Zamiast tego była prognoza pogody, aktualności, reklamy, etc. To mnie chyba z tej sprawy najbardziej bulwersuje, bo Towarzystwo (jednak) Wzajemnej Adoracji mimo, że nie jest dla mnie obojętne, to nie traktuje go jako jakieś negatywne zjawisko. Myślę, że takie debaty o państwie są w gruncie rzeczy potrzebne. Aczkolwiek z założeniem odpowiedniej dawki zdrowego rozsądku.
Sangwinik. Optymista. Z zamiłowaniem do piłkarskich doświadczeń, sympatyk gitarowych solówek, rosyjskich kryminałów i codziennych newsów o blaskach i cieniach demokracji. Podobno szybko się uczy. Zrażony do socrealistycznej architektury i mentalności. W polityce i życiu oprócz powszednich oczywistych obrzydliwości nie cierpi, gdy ktoś zakłada z góry, że posiada monopol na prawdę.
"To nieprawda, że wszyscy politycy to złodzieje. Zawsze są tacy, którzy mniej nakłamią, mniej nakradną i w konsekwencji mniej rozczarują. Jeśli chodzisz głosować, masz prawo głośno wytykać im wszystkie błędy. Jeśli nie bierzesz udziału w wyborach, powinieneś milczeć." - nie żaden filozof, a Bogdan Rymanowski
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
