Krótka historia pewnej Prezydencji

Swą Prezydencję w UE Polska rozpoczęła z rozmachem. Bąk - jej obiecujący symbol - miał zdynamizować nieruchawe unijne struktury, wnieść powiew świeżości. A potem miała być (zgodnie z promocyjnym filmem) przygoda, upajający taniec nad przepaścią. Dezintegrację i rozpad podstaw miała zastąpić ostatecznie nowa, doskonalsza integracja.

Następnie jakoś przycichło o polskiej Prezydencji. Nie było ani tanecznie, ani dynamicznie. Niemniej wizja z filmu okazała sie prorocza. No wali się. Nie da się ukryć.

Trzeba integrować.

Polska Prezydencja zamyka się piękną klamrą - polski tancerz znów wkracza do akcji. Ale do tańca prosi inną tancerkę. Jej imię - Angela.

Angelo - Tyś Unii opoką,

Angelo, daj szansę Ty nam...

Gdy wszystko wciąż wali się wokół

Angelo - przy Tobie ja trwam!

 

Unijne tango, tango d'amore

Angelo - pragnę Cię - jak eurozony

Tango

rach, ciach - i bach!

 

Twa bierność mą budzi obawę,

Więc tańczmy - to jazda że ho!!!

W hołubcach ja wielką mam wprawę

Ten Sarko to przy mnie jest dno.

 

Unijne tango, tango d'amore

wyciska z członków pot - z kieszeni euro

Tango

zagłuszy strach!

 

Angelo - w Twych rękach Europa

Ty banków ostoją masz być

Wszak reszcie  możemy dać kopa

i tańcząc o wspólnocie śnić!

 

Unijne tango, tango d'amore

gdy euro wali się - w tańcu nadzieja

Tango

zagłuszy krach!

 

No nie wiem... Angela chyba woli tancerza ze słonecznej Francji. Ale nie traćmy nadziei. Się zobaczy.