Willie Dixon - człowiek, który czuł się bluesem.

Parząc na jego życiorys takie słowa nie wydają się przesadą.

Nagrał płytę (1970) i napisał swoją biografię (1989), oboje pod nazwą "I Am The Blues". Byłby urażony gdyby ktoś ośmielił się to podważyć.

Willie James Dixon urodził się w 1915 roku w Vicksburg w stanie Missisipi, zmarł w 1992 roku w Los Angeles.

Muzyką interesował się od zawsze. Już jako dziecko układał teksty i melodie. O dziwo niektóre wczesne jego teksty były wykonywane przez lokalnych muzyków.

Jako nastolatek Dixon, tak jak i inni przyszli bluesmeni, śpiewał w grupach wykonujących gospel. Nie był świętym chłopcem i ciągle miewał zatargi z prawem. Trapiony przez policję przeniósł się w 1935 roku do Chicago. Został bokserem i odnosił nawet spore sukcesy - zdobył w jednym z lokalnych turniejów tytuł mistrza wagi ciężkiej.

Dzięki poznaniu Baby Boo Castona wszedł do kręgu profesjonalnych muzyków i założył zespół The Five Breezes. Pierwsze nagrania udało mu się dokonac w 1940 roku. Utwory stanowiły mieszankę bluesa, jazzu, popu i harmonii wokalnych w stylu The Ink Spots i The Mills Brothers.

W czasie II Wojny Światowej Dixon uchylał się od służby wojskowej, za co skazano go na 10 miesięcy więzienia. Jak widać wojska nie lubił tak samo jak policji.

Po wojnie założył grupę The Four Jumps Of Jive, z którą nagrywał dla wytwórni Columbia I Mercury. Muzyka grupy charakteryzowała się harmoniami wokalnymi i jazzowymi popisami gitarzysty Olliego Crawforda. Przyglądał się bacznie wszystkiemu co związane było z pracą w wytwórni nagrań.

Wiele się nauczył gdyż w 1950 roku pracował już na pełny etat w Chess Records. Pełnił funkcje producenta, aranżera, muzyka sesyjnego, łowcy talentów oraz kompozytora. Siłą rzeczy znacznie mniej koncertował. Dla Chess pracował do roku 1971 choć jego stosunki z braćmi Chess (pochodzili oni z Polski) nie zawsze układały się dobrze. Nieraz Dixon zmuszony był dochodzić swoich praw autorskich przed sądem.

W dużym stopniu jego zasługą jest nadanie brzmienia chicagowskim bluesmanom nagrywających dla Chess oraz czarnego rock`n`rolla Chucka Berry`ego i Bo Didley`a. Wprowadzenie gitary elektrycznej podbudowane aranżacjami Dixona ustaliło tzw. chicagowski styl bluesa.

Dixon sporo komponował dla innych artystów, m.in. "I`m Your Hoochie Coochie Man" dla Muddy Watersa, "Spoonful" dla Howlin` Wolfa, "You Can`t Judge A Book By Its Cover" dla Bo Didleya, "I Can`t Quit You Baby" dla Otisa Rusha (Rush i Dixon lubowali się w tonacji molowej) i "Wang Dang Doodle" dla Koko Taylor.

Skomponował ponadto znane standardy "The Little Red Rooster", "The Seventh Son", "I`m Ready", "Back Door Man", "My Babe", "I Just Want To Make Love To You" i wiele innych.

 

Na początku lat 60. Dixon występował z Memphis Slimem, z którym zaprezentowali folkową odmianę bluesa. Zaangażował się jako menadżer ( a nawet i księgowy)dla American Folk Blues Festival* organizując dla niej koncerty w Europie.

Wiele brytyjskich zespołów rhytm`n`bluesowych nagrywało jego piosenki, m.in. The Rolling Stones ( "Little Red Rooster") i Led Zeppelin, który zaadaptował "You Need Love".

Po rozstaniu z Chess Willie Dixon założył własne niezależne wytwórnie Yambo i Spoonful oraz wznowił działalność jako realizator i muzyk. Kierował też organizacją charytatywną Blues Heaven Foundation, której celem była promocja bluesa oraz egzekwowanie należności finansowych za nagrania kompozycji twórców bluesa i ochrona ich praw autorskich. Doświadczenie z przygód z braćmi Chess bardzo się przydało.

W 1969 roku założył grupę The Chicago All Stars, w której skład wchodzili m.in. jego dwaj synowie, Carey Bell oraz Lafayette Leake. Koncertowali w Europie, Japonii, Nowej Zelandii i Australii. W drugiej połowie lat 70. występował z następna formacją All Stars z Eddie C. Campbellem i Billym Brandem.

Pogorszenie się zdrowia zakończonego amputacją prawej stopy spowodowało znaczne zmiejszenie aktywności i wystepowanie tylko sporadycznie. W latach 80. nagrywał m.in. z Brownie`m McGhee i Johnny`m Winterem.

 

Bez wątpienia Willie Dixon był wielką postacią w historii bluesa. Nie tylko jako kompozytor ale i jako producent, wykonawca oraz mediator między artystami i firmami płytowymi. Zrobił ogromną, pożyteczną pracę dla wielu innych bluesmanów.

 

Dixon wystąpił w Polsce podczas Jazz Jamboree`64 z American Folk Blues Festival.

 

 

*American Folk Blues Festival to nazwa amerykanskich wykonawców bluesowych odbywających trasy koncertowe po Europie, z przerwami, w latach 1962 - 85. DLa wielu czarnych twórców bluesa była to pierwsza okazja do zaprezentowania sie szerszej publiczności.