12 maja 1952 roku zapisał się jako ważna data w historii chicagowskiego bluesa. W tym dniu w wytwórni Chess odbyli sesję nagraniową muzycy Muddy Waters Band.
Wśród nich znajdował sięLittle Walter grający na harmonijce ustnej. Pierwszy nagrany utwór był instrumentalny. W głównej roli wystąpił Little Walter a utwór nazywał się "Juke". "Juke" stał się narodowym hymnem Harmonica Blues. Od tego czasu ktoś kto nie umiał tego zagrać nie był traktowany przez bluesmanów jako prawdziwy organkarz.
"Juke" osiągnął niebywałą rzecz - stał się pierwszym w historii utworem instrumentalnym, który wspiął się na pierwsze miejsce na liście przebojów magazynu Billboard. Okupował to miejsce aż przez osiem tygoni, co było wydarzeniem bez precedensu. W sumie na liście tej przebywał 20 tygodni.
Muddy Waters, w końcu lat 40. i początku lat 50. bardzo popularny w Chicago, nigdy nie dostał się na pierwsze miejsce, a w sumie jego bluesy przebywały na liście Billboardu tylko dziesięć tygodni.
Little Walter został zaszczycony zaproszeniem do zagrania koncertu w sławnym Apollo Theater w Nowym Jorku. Żaden inny bluesman z Chicago nigdy tam nie zagrał.
Marion "Little Walter" Jacobs urodził się w Marksville, Louisiana w 1930 roku. Był Kreolem i mówił po francusku. Harmonijkę dostał w dzieciństwie i szybko nauczył się na niej grać. W wieku 12 lat dorabiał sobie grając na ulicach i w barach Nowego Orleanu. Tam odkrył muzykę Sonny Boy Williamsona, którą starał się naśladować.
Dwa lata później wybrał się do Heleny w Arkansas. Helena należała muzycznie do Delty Mississippi, z którą łączył ją most przez Rzekę. W Helenie przebywało w różnych latach wielu bluesmanów z Delty, m.in. Robert Johnson.
14-letni Jacobs spotkał tam swego idola Sonny Boy Williamsona, jak również innego wirtuoza harmonijki Waltera Hortona. Duże wrażenie wywarł też na nim saksofonista Louis Jordan, którego solówki naśladował na organkach.
W 1947 roku razem z gitarzystą Honeyboy Edwardsem przybyli do Chicago. Występowali tam na sławnej Maxwell Street, wylęgarni gigantów chicagowskiego bluesa.
Został zauważony przez Muddy Watersa i Jimmy Rodgersa. Zaczął z nimi często grywać w trio. Pojawiły się też pierwsze nagrania a Muddy Waters wziął Little Waltera do swojego zespołu. Po nagraniu w kilku innych wytwórniach paru utworów wszystkie następne były już własnością Chess Records.
Little Waltera bardzo denerwowała różnica słyszalności między jego organkami a gitarą elektryczną Muddy Watersa. Skarżył się, że dmucha z całych sił a ledwo go słychać, natomiast Muddy gra od niechcenia a całkowicie go zagłusza. W końcu znalazł sposób. Poszukał małego mikrofonu, wzmacniacza - całe przygotowania w tajemnicy.
Udało mu się całkowicie zaskoczyć członków zespołu gdy podczas próby nagle jego organki stały sie równie głośne jak gitara elektryczna. Co więcej, użycie mikrofonu umożliwiło Little Walterowi nadanie organkom nowej barwy. Jego harmonijka była odtąd nazywana bluesowym saksofonem. Przez pewien czas udawało mu się na występach skutecznie ukrywać mikrofon w dłoni, dźwięk jego harmonijki wzbudzał sensację wśród obytych przecież słuchaczy bluesa.
Oczywiście sekret w końcu wyszedł na jaw. Stał się takim samym przewrotem w grze na harmonijce jak gitara elektryczna zastosowana przez Watersa. Po Little Walterze mikrofon wzmacniający siłę głosu harmonijki stał się standardem. Nikt już nie grał bez wzmacniacza.
Po olbrzymim sukcesie "Juke" Little Walter rozstał się z Muddy Watersem i założył własny zespół. Stale nagrywając dla Chess osiągnął jeszcze trzy razy miejsce w pierwszej dziesiątce przebojów Billboardu: "Off the Wall" (miejsce 8), "Roller Coaster" (6) oraz "Sad Hours" (2).
Little Walter był alkoholikiem o nieposkromionym temperamencie. Po pijanemu ciągle wzbudzał burdy kończące się nie zawsze przyjemnie. Znajomi mówili, że gdy pije staje się piekielnikiem. Jedynym człowiekiem, który mógł go troche ukrócić był Muddy Waters.
W 1964 roku zaprosili go na tournee po Anglii Rolling Stonesi. Walter grał świetnie lecz ciągłe awantury po pijaku spowodowały, że Keith Richards wyrzucił go domu do Ameryki. Był w Europie jeszcze raz w 1967 roku z American Folk Blues Festival, w towarzystwie Koko Taylor. Razem wystąpili w filmie dla Telewizji Duńskiej.
Kilka miesięcy po powrocie, w lutym 1968 roku Little Walter znów wdał się w uliczną bójkę w Chicago. Tym razem skończyło się bardzo źle. Doznane obrażenia był tak duże, że zmarł następnego ranka. Miał wtedy tylko 37 lat.
Historycy bluesa uważają go za najważniejszego harmonijkarza w historii, prekursora Rythm & Bluesa, tego, który unowocześnił ten instrument i nadał mu nowe znaczenie w muzyce. Faktem jest, że do inspiracji jego grą przyznaje się wielu wirtuozów harmonijki: Junior Wells, James Cotton, George "Harmonica" Smith, Carey Bell, Kim Wilson, Rod Piazza, William Clarke, Charlie Musselwhite, Paul Butterfield i John Popper.
Blues with a feelin',
that's what I have today
Blues with a feelin',
that's what I have today
I'm gonna find my baby,
if it takes all night and day
What a lonesome feelin',
when your by yourself
What a lonesome feelin',
when your by yourself
When the one that you're lovin',
have gone away livin'
Girl you know I love you baby,
I wanted the reason why
You only left me baby,
then you left me here to cry
Blues with a feelin',
that's what I have today
I'm gonna find my baby,
if it takes all night and day
Inne tematy w dziale Kultura
