Go Gowin!

   "Nowy" minister sprawiedliwości Jarosław Gowin posiada przedziwną właściwość. Jak by nie zapewniał, że jest tylko szeregowym posłem (żadnym tam liderem frakcji konserwatywnej PO), szarym żołnierzem partii rządzącej i najbardziej typowym z typowych stronników premiera ciągle obsadzany jest w roli a to demonicznego Rasputina, a to potencjalnego Brutusa wykazującego się anielską cierpliwością w oczekiwaniu na Marcowe Idy. Ciekawe.

   Po części jest to rzadki talent do istnienia w przestrzeni publicznej bez rzucającej się w oczy żałosnej żebraniny o kamerę. Kamera sama szuka Gowina (choć raczej nie dlatego, że kocha go jej operator czy jego szef) ponieważ Gowin, choć niepozbawiony sporej dozy oportunizmu (choćby dawanie twarzy PO po wybuchu afery hazardowej) dysponuje rzadkim dziś w polityce ciężarem gatunkowym człowieka o dość konkretnej konstrukcji ideologicznej oraz gotowością do robienia rzeczy prawdziwych, co jest dość pośród rzeszy polityków biegłych jedynie w stwarzaniu pozorów, wyjątkiem.

   A ostatnio strach otworzyć lodówkę żeby Gowina pośród kiełbasy podsuszanej i jaj "wiejskich" nie zobaczyć. Gowin, Gowin, Gowin. Ktoś promuje Gowina? Nie, wydaje mi się, że wręcz przeciwnie. Ktoś próbuje Gowina przypalić. Ani szereg artykułów wyliczających mu klęski ani jeszcze więcej tych analizujących jego potencjalne wolty nie może mu się przysłużyć. Gowin jest niebezpieczny ponieważ nie tylko gada ale ma odwagę wystąpić przeciwko modnym tryndom jak w przypadku ustawy o in vitro (zabawne, że zdaje się na gazecie.pl czy w dzienniku.pl czytałem, że "Gowin wystąpił ze swoją propozycją w odpowiedzi na propozycję Kidawy-Błońskiej podczas gdy w rzeczywistości było zupełnie odwrotnie) a i zrobić coś konkretnego dla gospodarki jak w przypadku planowanej deregulacji naruszajac przy tym interesy wielu wpływowych środowisk. Oczywiście nie jest "aż tak" niebezpieczny jak oszołom Kaczyński, ale widać lepiej "dmuchać na zimne" niż później płakać "postępowymi" łzami.