Debata przed dzisiejszym posiedzeniem Rady Europejskiej skupiła się wokół sankcji. Naprawdę ważne są jednak dwie rzeczy: po pierwsze, czy nastąpią adekwatne reakcje Unii Europejskiej, po drugie, czy Rosja osiągnie swoje cele wojenne, czy raczej przeciwnie – Gruzja wzmocni swoją niepodległość.
Jeśli Unia Europejska będzie chciała stanąć po stronie Gruzji – powinna zaproponować jej realną, bliską perspektywę członkostwa. Nie może być bowiem tak, że Rosja będzie destabilizować prozachodnich sąsiadów, a Zachód będzie się od nich odsuwał, bo są niestabilni. Rosja musi wiedzieć, że atakowanie państw prowadzących prozachodnią politykę zwiększy tylko zaangażowanie Unii na wschodzie Europy. Unia powinna też, w reakcji na próby zablokowania połączeń energetycznych Morza Kaspijskiego z Europą, radykalnie przyspieszyć (poprzez konkretne zwiększenie nakładów) budowę rurociągu Nabucco, biegnącego z Azerbejdżanu do Europy środkowej. Te dwie sprawy leżą całkowicie w granicach unijnych możliwości. I będą sprawdzianem jej solidarności. Oczywiście – państwa Unii należące do NATO powinny równolegle wystąpić na rzecz szybkiego włączenia Gruzji do Przymierza Atlantyckiego. Podjęcie tych działań byłoby realnym wzmocnieniem gruzińskiej niepodległości; ich niepodjęcie będzie, niezależnie od intencji, akceptacją rosyjskiej agresji, nawet jeśli Europa będzie łagodzić jej skutki.
Unia musi potwierdzić fakt rosyjskiej agresji i domagać się wprowadzenia sił rozjemczych na okupowane terytoria Gruzji – do Abchazji i Południowej Osetii. Rosja powinna ponieść odpowiedzialność na forum organizacji międzynarodowych i Unia powinna być tej odpowiedzialności rzecznikiem. Ale najważniejsza jest decyzja solidarności: zaproszenie już dziś Gruzji do drogi na Zachód. Mimo wojny z Rosją? Właśnie dlatego, że Rosja tę wojnę wszczęła.
Inne tematy w dziale Polityka
