Z racji profesji znam się nieco na fotografiach. Można je zrobić różnie i wywołać odpowiedni efekt. Otwarte usta, złapanie brzydkiego profilu czy palca przy nocie – to takie standardy. Subtelniejsze efekty to: uniesione brwi; kard z dołu lub z góry – beka zależy tu trochę od facjaty; palec wskazujący przed twarzą, nawet gdy bohater mówi „tak, jedną łyżeczkę cukru poproszę”; kadr z przeciągania się, odchylania do tyłu; „łapanie” miny „Co mówiłeś?”, czy fotografie wymawianych samogłosek – długie „a” a długie „u” to różnica. Dobry jest też efekt fotografii przeciskającego się w tłumie na korytarzu.
Są jeszcze metody techniczne: odpowiedni cień nosa, rozmycie i poruszenie, wyostrzenie zmarszczek, czy kadr typu selfie z efektem bańki, gdzie każdy wychodzi jak kretyn.
Okazuje się, ze wszystkie te efekty nasi rodzimi dziennikarze ćwiczą na Antonim Macierewiczu i to od jakiegoś roku 1992. Jeszcze z przed tego roku jakieś jego zdjęcie człowiecze można znaleźć. Po 92 roku chyba jednak powstała jakaś nowa szkoła fotografii, bo od tego roku nie znajdziesz już Macierewicza bez uszczerbków.
Znajdziesz Hitlera bawiącego się z dziećmi, uśmiechniętego Stalina, CheGevarę bawiącego się z psem, pobłażliwego Jaruzelskiego, roześmianego Kiszczaka. Ba, znajdziesz nawet zamyślonego inteligentnie Komorowskiego i wygładzoną fotoshopem Kopacz.
Ale miłej twarzy Macierewicza nie spotkasz.
Bo jak się uśmiecha Macierewicz? Nigdy!
Ps.1. Zatem prosiłbym o konkursowe podsyłanie linków, jeśli ktoś znalazł w sieci jakieś ludzkie zdjęcie pana Antoniego (ten „pan Antonii”, to już jakoś brzmi nieprawdopodobnie : -) )
Ps.2. A natchnieniem do notki był mem, który prezentuje poniżej, dziękując autorowi. Bo ktoś choć jedno zdjęcie znalazł.
Inne tematy w dziale Polityka
