Ile to było beki nad hasłem „i kompromituje swój kraj za granicą”. Chyba chodziło o ten szalik odwrócony w rękach prezydenta Kaczyńskiego.
Tymczasem, mimo nienawistnego (a jakże) ciągłego braku rządu PiS, ręce korespondentów tłuką literówki do zagranicznych mediów, utyskując na to, co rząd PiSu ma zamiar zrobić – i w tym samym artykule – na to, że jeszcze tego nie zrobił.
Artykuły te ukazują się pod różnymi nazwiskami, ale rzadko polskimi – konfident woli zacisze swojej anonimowości. Jednak, gdy ktoś czyta w ogóle, bez problemu odróżni artykuł naprawdę zagraniczny od artykułu dyktowanego przez naszego życzliwego. Większe uszczegółowienie, używanie nazwisk na pewno na zachodzie nieznanych, kalki z opinii z naszej wojenki – to wszystko pokazuje, że ten kto się podpisał, to nie ten, kto dyktował.
Gdyby chodziło o sprawy światopoglądowe, które często są ponad-graniczne, nie miałbym nic przeciwko. Fronty obyczajowe mogą ścierać się na płaszczyznach ponad narodowych.
Ale „dyktowane” artykuły dotyczą ekonomii, zmian systemowych, pomysłów na uleczenie różnych patologii W NASZYM KRAJU.
I siedzi taki korespondent-konfident i smaruje donosy – bo jak to nazwać – na swojego prezydenta, na swój rząd i na swój kraj.
Już nie będę wspominał, że w trakcie rządów PO podsyłano zachodnim redakcjom same superlatywy o najmniejszych choć „sukcesach” rządzących.
Co zyskują donosiciele? Poza obciachem – nic. Redaktor zagraniczny ma gotowy artykuł i bierze za niego literówkę w euro. Gazeta ma ze dwie kolumny tekstu za pół-damo, bo korespondenta nie musiała wysyłać do Polski.
Korespondent-konfident ma za to wielkie przekonanie, że oto spełnia swoją misję, i może w taki mały, obrzydliwy sposób dopiecze tej prawicy.
Nie zauważa przy tym, że naszego szacunku nie ma, bo już to znamy i „latają” nam jego opinie, a w europejskie redakcji jest traktowany z pogardą, jak konfident sr…cy na swój kraj.
Inne tematy w dziale Polityka
