Pomnik?! Won sprzed pałacu!

Postać wyobrażona na tym pomniku nie przynosi nam wcale chwały, jest to proszę państwa przebrany w strój antyczny były austriacki pułkownik, który przez całą młodość mieszkał w Wiedniu i tam także uczył się wojskowego rzemiosła. Jednym słowem – potencjalny szpieg obcego mocarstwa. Pan ów na dodatek bardzo słabo mówił po polsku, co stawia go w jednym rzędzie z takimi kreaturami jak Fryderyk Hohenzollern, niesłusznie zwany wielkim, który też słabo mówił w swoim ojczystym języku. Jakby mało było tych związków z reżimem Marii Teresy i Józefa II bohater z pomnika poszedł na służbę do Francuzów, pojawiwszy się wcześniej  w kraju jedynie po to, by podsycić swoją obecnością i pieniędzmi dwie nieodpowiedzialne awantury wymierzone w kraj jakże nam bliski.

 

Kiedy obydwie polityczne histerie skończyły się klęską rzekomy ten heros wylądował na emigracji i w obcym wojsku dosłużył się stopnia marszałka. Jego życie osobiste pozostawia jeszcze więcej do życzenia. Był to mężczyzna dotknięty serią skomplikowanych seksualnych obsesji, których opisać dziś nie potrafiliby nawet dziennikarze z kolorowych pism udzielający tam porad tyczących życia płciowego. Był to furiat znany z brawury i zamiłowania do tytoniu, który palił nawet wtedy kiedy powinien skupić się wyłącznie na służbie i dowodzeniu. Był to farmazon wcześnie wyłysiały, za wszelką cenę chcący fakt ów ukryć. Malarzom zawsze kazał portretować się z grzywką zsuwającą się na czoło, grzywką przyklejaną oczywiście, którą zaraz po zakończeniu sesji odczepiał sobie i chował w kieszeń spodni.

 

Całe szczęście człowiek ów skończył marnie, tak jak żył. Utopił się w rzece, prawdopodobnie po pijanemu. Jego pomnik zaś został ustawiony przed pałacem namiestnikowskim w okolicznościach podejrzanych i powiedziałbym nawet wstrętnych. Kolejna nieodpowiedzialna awantura dogasała właśnie w kraju, gdy zbijający kapitał polityczny wichrzyciele zdecydowali się na zamówienie tego pomnika. Za czyje pieniądze ja się pytam?! Za pieniądze społeczeństwa! Całe szczęście w ostatniej chwili zamiar ten udaremniono i dzieło to, ani piękne ani stosowne zostało – jakże słusznie – wywiezione do Homla, do pałacu księcia Erywańskiego, który szczęśliwie rozprawił się z wichrzycielami i zdecydował, że przed pałacem namiestnikowskim żadnych pomników być nie może. Wprost z wdzięczności potem naród, inspirowany przez najjaśniejszego pana, zdecydował, że przed pałacem powinien stanąć nie jakiś inny – niedobry – tylko ten jeden, wspaniały – pomnik księcia Erewańskiego. I stanął. Ciemne siły jednak, które nie rozumiejąc konieczności dziejowych zawładnęły krajem w roku 1918 i usunęły to piękne dzieło, a potem za pomocą machlojek skłoniły władze bliskiego nam kraju – wykorzystując jego chwilową słabość zresztą – do zwrotu tego starego, okropnego pomnika, który powinien przecież zostać w Homlu.

 

Z niezrozumiałych przyczyn łysiejący satyr, którego Duńczyk Thordvaldsen przedstawił w pozie antycznego bohatera dorobił się jeszcze jednego pomnika. I - co już całkiem groteskowe - w dodatku w miejscu gdzie człowiek ów wpadł do rzeki. Pomnik ten stał tam do roku 1939, kiedy to, na szczęście,  został usunięty i zniszczony. Nasz niestety, mimo że przetopiony, powrócił i szpeci widok Krakowskiego Przedmieścia do dziś. Jak można to tego dopuścić? Gdzie jest generalny konserwator zabytków? Gdzie pomnik księcia Erewańskiego, gdzie ja się pytam?! Czy tak wolno postępować z historią ojczystą, ze sztuką, z architekturą, czy tak w cywilizowanym świecie okazuje się szacunek przeszłości? Odpowiedzcie.