Chodź i weź

Ponieważ zgodnie z obowiązująca mantrą po(p)inteligencji powinienem znajdować się w szoku spowodowanym przerżniętymi przez PiS wyborami, a ja jak na złość czuję się wręcz wyśmienicie, postanowiłem odpuścić sobie na jakiś czas pisanie. W końcu w imię czego miałbym psuć zabawę fanboyom Donalda pęczniejących z dumy, że nadal mogą drżeć ze strachu przed przegranym po raz szósty Kaczorem?

Tak to już jednak jest, że nic co dobre nie trwa zbyt długo. Sielankowy nastrój zepsuła mi informacja o Palikocie, który postanowił ściągnąć krzyż z sali sejmowej. Pomyślałem, że o tym już warto napisać.

Oczywiście złości nie spowodowało to, że ten były sponsor uchodzącego za mocno katolicki tygodnika, śmiał podnieść rękę na symbol chrześcijaństwa. Skoro facet stoi na czele partyjki, która zgarnęła odpadki z lewego skrzydła lewicy jasne jest, że musi swój image opierać na tego typu zagrywkach. W końcu za wyśmienite dziesięć procent ugrane w tak krótkim, ale przecież koszmarnie drogim czasie antenowym, jego mocodawcy i elektorat mają pełne prawo oczekiwać, że będzie w ten właśnie deseń fikał.

Dlatego też moją niechęć wywołała bardziej reakcja oburzonych na Palikota. Zewsząd dochodzą do mnie bowiem informacje, że taki to a taki (szeregowy, zawodowy lub sławny) katolik oburza się. Oburzeniu temu towarzyszą mniej lub bardziej mądre polemiki z wyznawcami kultu świeckości. Tym samym mogą oni bawić się wyśmienicie rozgrywając odpowiednio swoje postulaty.

Tego właśnie nie potrafię zrozumieć. Uważam, że powinno się zupełnie zignorować tych ludzi stawiając sprawę prosto. Za wzorzec może posłużyć legendarny tekst Leonidasa. Tak więc chcesz zdjąć krzyż? OK. Chodź i weź, palikocie.