13 Grudnia.

 Zmęczony, prόbuję spać trochę dłużej. Gdy więc, słyszę słowa: “Rada Państwa, w zgodzie z postanowieniami Konstytucji, wprowadziła dziś o pόłnocy stan wojenny na obszarze całego kraju…” jestem jeszcze w pόłśnie i w pierwszej chwili wydaje mi się, że to tylko nocna mara. Odwracam się więc, na drugi bok i…wόwczas zdaję sobie sprawę z tego, że głos ten, dobiegający do mnie zza ściany, słyszę naprawdę. Zrywam się z łόżka pełen niedowierzania i niepokoju ale radio, ktόrego dopadam wyjaśnia wszystko. To niestety nie jest zły sen! To prawda! Wiadomość jak uderzenie obuchem w głowę!… Chodzę nerwowo po pokoju starając się zebrać myśli. Nie mam na to jednak zbyt wiele czasu, gdyż chwilę pόźniej rozlega się głośne pukanie do drzwi. Żałuję, że jeszcze się nie ubrałem, że ciągle jestem w piżamie. Atmosfera jest nerwowa. Matka nalega, abym nie otwierał. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że jeśli przyszli po mnie – a jestem o tym przekonany – to wyważą drzwi ale wejdą. Otwieram więc – w drzwiach widzę dwόch nieznanych mi mężczyzn. Miałem już na końcu języka: chwilę, tylko się ubiorę, gdy jeden z nich pyta mnie, gdzie mieszka pan X. Nazwiska takiego nigdy wcześniej nie słyszałem. Nie wiem – odpowiadam. I tylko tyle…Oni odchodzą, a ja pomimo, że odczuwam ulgę nie mogę ciągle uwierzyć, że nie przyszli po mnie. Powoli wraca opanowanie, zaczyna docierać do mnie to co naprawdę się wydarzyło. Ubieram się szybko. W mieszkaniu mam dużo materiałόw: dokumentόw, listόw, ulotek i biuletynόw, nie chciałbym, aby dostały się one w rece SB. Jak na złość są one w kilku rόżnych miejscach. Zebranie ich zajmuje mi trochę czasu. “Gdyby teraz weszli mieliby wszystko przygotowane” – myślę. Na ile to tylko możliwe staram się ukryć wszystko w mieszkaniu; gdy się ściemni wyniosę zebrane materiały w bezpieczne miejsce. Teraz musze się dowiedzieć, co dzieje się na mieście: strajk na pewno rozbity, co z ludźmi? Najpierw idę do Kazimierza Januszka, zastaję jego żonę, cόrkę i matkę. Wszyscy mocno przygnębieni. Żona Kazika mόwi, że zabrali wszystkich z hotelu w nocy. Gdzie? Niestety, tego nie wie… Trudno jest mi cokolwiek powiedzieć, a po policzkach spływają mi krope łez. Niech Pan się nie boi – pocieszają mnie, nie rozumiejąc tego, że to nie starch, lecz świadomość, że wszystko stracone. Bo wydawało się wtedy, że marzenia nasze zostały przekreślone na zawsze. Wychodzę. Tak, jeśli tylko dowiem się czegoś nowego to przyjdę i powiem. Idę do Marii Hensoldt, przewodniczącej Komisji Rewizyjnej NSZZ “Solidarność” mojego zakładu. Miasto jest całkowicie wymarłe. Na pustych ulicach nie widać żywej duszy. Tym większe jest moje zdziwienie, gdy na ul. Sławkowskiej, tuż obok Parku Buchowieckiego ktoś nagle woła: “halo!, proszę pana!”. Oglądam się, tak to do mnie. Kobieta, do ktόrej podchodzę szybko, wyjaśnia mi, że wczoraj widziała mnie w siedzibie “Solidarności” OPB u przewodniczącego związku, i wie, że jestem działaczem “Solidarności”. Idzie pan do hotelu? Niech pan tam nie idzie! Wszystko porozbijane, drzwi, okna i ciągle kręcą się tam jakieś typy. Nie, nie idę do hotelu, uspokajam ją. W oknach pobliskiego bloku pojawiają się zaciekawione twarze – jesteśmy jedynymi osobami na ulicy i prawdopodobnie pierwszymi jakich udało im się tego dnia zobaczyć. Gdzie wywieźli strajkujących? – pytam. “Podobno do Zabrza”, odpowiada mi kobieta. Kończymy rozmowę, kobieta podaje mi jeszcze swόj adres i prosi abym koniecznie odwiedził ją pόźniej, żegnamy się. Gdy w końcu docieram do domu pani Marii zastaje już u niej Macieja P. – jednego z członkόw Prezydium Miejskiej Komisji Koordynacyjnej “Solidarność” Ziemia Olkuska odpowiedzialnega za koordynację wspόłpracy między Komisjami Zakładowymi z MKK oraz Bożenę, etatową sekretarkę MKK. Przekazujemy sobie nawzajem zdobyte wiadomości. Są one jednak bardzo skromne, nie wszystko jest jeszcze jasne. Nie wiemy co z pozostałymi działaczami, ktόrzy nie byli w okupowanym hotelu. Telewizja odtwarza wciąż to samo przemόwienie Jaruzelskiego oraz podaje zarządzenia wynikające z dekretu o stanie wojennym. Przygnębieni zastanawiamy się co dalej? Nieubłaganie zbliża się czas godziny policyjnej. Kończymy spotkanie i żegnając się myślimy o tym co przyniesie nam kolejny dzień.