13 Grudnia.(II)

Krόtka, 16 miesięczna historia legalnego istnienia pierwszej “Solidarności”, to historia ciągłych konfliktόw. Komunistyczne władze od samego początku istnienia związku dążyły do konfrontacji, ktόrych uwieńczeniem miało być wprowadzenie stanu wojennego i delegalizacja “Solidarności”. Dlatego nie uważam za celowe snuć dziś rozważania i prowadzić spory na temat możliwości uniknięcia wojskowego zamachu. Przygotowania do stanu wojennego rozpoczęły się wiele miesięcy wcześniej, a władze czekały tylko na odpowiedni moment aby uderzyć. Innego scenariusza po prostu nie mieli. Przypomnijmy fakty. Na przełomie sierpnia i września 1980 roku, po podpisaniu Porozumień Społecznych ze strajkującymi w Szczecinie, Gdańsku i Jastrzębiu idea wolnych związkόw zawodowych rozlewa się na cały kraj. 10 listopada 1980 roku, nie bez przeszkόd i oporόw ze strony władz, zarejestrowany zostaje ogόlnopolski Niezależny Samorządny Związek Zawodowy “Solidarność”. Pierwszym atakiem władz na Porozumienia Społeczne było aresztowanie Leszka Moczulskiego (jeszcze we wrześniu), a pierwszym bezpośrednim atakiem na “Solidarność” byla rewizja w siedzibie Regionu “Mazowsze” i aresztowanie J. Naroźniaka (listopad). W następnej kolejności przyszły inne ostre konflikty społeczno-polityczne w rόżnych rejonach kraju z wypadkami bydgoskimi na czele. Należy przy tym pamiętać, że przez cały ten okres miały miejsce pobicia działaczy związkowych przez “nieznanych sprawcόw”, przeprowadzano rewizje u członkόw “Solidarności”, zatrzymywano ich na ulicach miast podczas plakatowania murόw, rekwirowano biuletyny związkowe i niezależne wydawnictwa. Wytwarzało to ciągle nowe ogniska zapalne. Jeden z bardziej dramatycznych przypadkόw brutalności milicji wobec “Solidarności” miał miejsce 21 stycznia 1981 roku w Białymstoku, gdzie tzw. “nieznani sprawcy” napadli i pobili do nieprzytomności, oblali benzyną i podpalili aktywnego działacza związku, Zbigniewa Simoniuka. Bezpośrednio przed tym zdarzeniem Simoniuk zatrzymany był przez milicję. Nie cofano się też przed rόżnego rodzaju prowokacjami. W przededniu ogόlnopolskiego strajku ostrzegawczego, w październiku 1981 roku “nieznani sprawcy” wyrzucili z czarnej Wołgi u wejścia do kopalni węgla “Sosnowiec” trzy fiolki z trucizną. 93 osoby, w tym ponad 70 gόrnikόw znalazło się w szpitalu. Kopalnia strajkowała żądając wykrycia sprawcόw. Jak widać z tych dwόch zaledwie przykładόw, metody były rόżne ale cel i przesłanie było jedno: komunistyczne władze nie zamierzają cofnąć się przed niczym, aby doprowadzić do konfrontacji ze społeczeństwem. Czy wobec tego byliśmy przygotowani na na to ostateczne uderzenie władz? Czy zdawaliśmy sobie wόwczas sprawę z istniejącego zagrożenia? Niech odpowiedzią na tak postawione pytania będą fragmenty z “Apelu do Narodu Polskiego” Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego z dnia 3 grudnia 1981 roku:

“Szturm oddziałόw ZOMO i WP na WOSP w Warszawie dowiόdł, że kierownictwo kraju, aby nie utracić możliwości totalitarnego systemu sprawowania władzy, nie cofnie się przed zbrojną konfrontacją z Narodem Polskim. (…) Nieprzypadkowo przedłόżono odbywanie służby wojskowej o 2 miesiące dla żołnierzy, ktόrzy nie zetknęli się jeszcze z robotniczą solidarnością. Skutkami konfrontacji władze będą prόbowały obciążyć nasz związek. My tej konfrontacji nie chcemy! (…)

Apelujemy do żołnierzy WP, funkcjonariuszy MO, ZOMO i SB: pamiętajcie, że spoczywa między innymi i na was historyczna odpowiedzialność za los naszej Ojczyzny. Nie dajcie się wykorzystać przeciwko narodowi. (…)

Zagrożenie jest realne. Wzywamy wszystkich do podjęcia niezbędnych czynności na wypadek konfrontacji.”

W 10 dni pόźniej wprowadzono w Polsce stan wojenny…