Popularność nazistów wynikała zatem z trafnego odczytania nastrojów społecznych, przyjęcia programu, który łączył w sobie dość dysonansowy zestaw nacjonalistycznych, socjalistycznych i antysemickich haseł, a także z faktu, że Adolf Hitler był charyzmatycznym przywódcą.
Początki kariery Hitlera nie zapowiadały jego późniejszych sukcesów. Gdy opuszczał więzienie po nieudanej próbie zamachu stanu w Monachium (1924), niemiecka gospodarka dopiero odzyskiwała równowagę, a system demokratyczny Republiki Weimarskiej wykazywał oznaki stabilizacji. To znacznie zmniejszało podatność Niemców na radykalne hasła. Hitler skupił się więc na odbudowie struktur partyjnych i wzmocnieniu własnego wizerunku jako polityka bezkompromisowego, a zarazem odpowiedzialnego. Następnie czekał na swoją szansę.
Nadeszła ona dość szybko, wraz z nadejściem światowego Wielkiego Kryzysu w 1929 roku. Kryzys gospodarczy pozostawił miliony bezrobotnych i postawił wielu Niemców w naprawdę niepewnej sytuacji. Ponieważ tradycyjne partie polityczne nie były w stanie poradzić sobie z kryzysem, wyborcy byli gotowi poprzeć każdego, kto potrafiłby w przekonujący sposób wyjaśnić przyczyny krachu i zaproponować rozwiązanie. Dla najbardziej zdesperowanych był to prosty wybór między komunistami a nazistami. Ci pierwsi obarczali winą za depresję wielki biznes i wskazywali na sprzeczności właściwe systemowi kapitalistycznemu; choć te wyjaśnienia przekonały niektórych, były zbyt skomplikowane i abstrakcyjne, by przekonać większość społeczeństwa. Z drugiej strony naziści mieli prostszą odpowiedź: to wszystko wina Żydów, którzy byli jednocześnie kapitalistami i komunistami; pozbawienie Żydów wpływu na gospodarkę i administrację państwową automatycznie doprowadziłoby, jak twierdzili naziści, do wzrostu dobrobytu i odzyskania poczucia bezpieczeństwa społecznego.
Błędem byłoby jednak postrzeganie przyczyn nazistowskich sukcesów wyborczych w latach 1930-1933 jako ograniczonych do wykorzystania antysemityzmu zakorzenionego głęboko w narodowej psychice. Oprócz wezwania do ograniczenia roli Żydów Hitler zaoferował Niemcom stosunkowo spójną wizję narodowej wielkości, w której historia i geopolityka przeznaczyły Niemcy do odgrywania wiodącej roli w Europie. Wizja ta zbiła z nóg wielu. Za słuszne i sprawiedliwe uważali odzyskanie terytorium utraconego w czasie I wojny światowej, włączenie do Niemiec zamieszkałych przez Niemców obszarów sąsiednich państw oraz nieokreśloną jeszcze formę hegemonii nad pozostałymi krajami Europy Środkowej i Wschodniej, zamieszkałymi przez ludy rasowo niższe. Niektórzy Niemcy z satysfakcją dowiedzieli się, że istnieje wiarygodne, "naukowe" uzasadnienie dla ich intuicyjnego przekonania o własnej wyższości nie tylko wobec Żydów i Romów, ale także wobec Słowian. Aby wizja ta stała się rzeczywistością, wystarczyło zebrać wszystkie siły narodu i poddać się kierownictwu Adolfa Hitlera, który zawsze wiedział najlepiej, co trzeba zrobić, i który zawsze miał rację.
To tylko zakres. Wasze opinie na ten temat?
https://www.auschwitz.org/en/history/before-the-extermination/the-popularity-of-the-nazis/
https://encyclopedia.ushmm.org/content/en/article/antisemitism-in-history-nazi-antisemitism
https://warhist.pl/wojna/dlaczego-niemcy-wybrali-hitlera-przyczyny-zwyciestwa-nazistow/
