Piszę wiersze na kolanie rzeczywistość
która co i raz daje mi klapsy w dupę
Kara za niesubordynację i butę
za pychę i nieogarnianie całości
Rozpieszczam życie wersami
które razem z losem śmieje się do łez
nie wiem dokładnie czy do mnie czy ze mnie
moja przyszłość lustruje mnie co rano
Rozlicza słone oczy
przed lustrem rozbitych marzeń
I gdy tak leżę na gruzach rozsądku
przychodzi niepostrzeżenie On
On, co jeszcze we mnie wierzy
On, który bezgłośnie przytuli
On ,ten który rozumie
mnie samego mi wybacza
Zawsze na niego czekam cierpliwie
gdy wraca z nocnych łowów
Przychodzi do mnie uśmiechnięty
pytając o sprawy od dawna niezałatwione
Prawimy sobie komplementy do rana
bym raźniej mógł biegać i skakać
Po samotnym mieszkaniu miłości
Mój internista i psychiatra
Kot Szogun
