Obecność Polski w UE drażni nacjonalistów, którzy w czasach „dyktatury proletariatu” byli często dysydentami w państwach socjalistycznych, a niektórzy zmuszeni do emigracji nierzadko rezydowali w krajach Europy zachodniej kwitnące ustrojami demokracji liberalnej.
Stamtąd słali do kraju informacje o panującej tam wspaniałej demokracji, wolności słowa, zrzeszania się i medialnego pluralizmu odzwierciedlającego społeczno-polityczną mozaikę tamtych demokratycznych społeczeństw. Polacy zapowiadali, że po obaleniu komunizmu Polska powinna stać się takim krajem.
Ich marzenia /a raczej zapowiedzi/ się spełniły. Komunizm upadł. Większość krojów Europy wschodniej odzyskało demokratyczną suwerenność i stała się członkami UE.
Okrzepłe w demokracji nacjonalizmy narodowe spostrzegły nagle, że pluralizm demokratycznego ustroju wspólnoty europejskiej marginalizuje ich znaczenie na politycznych rynkach krajowym, pozbawionych ich „nacjonalistycznego paliwa” w postaci bałwochwalczej demagogii „bohaterszczyzny” narodowej i ksenofobii wobec innych nacji /antysemityzm/ postanowili o niego zawalczyć.
Na przykład w Polsce odrodzonej z komunizmu wyznawcy nurtów nacjonalistycznych stali się krytykami twórców demokratycznej III RP budując przeciwko niej opozycję narodowo-katolicką.
Takie nacjonalistyczne ruchy w atmosferze odrodzonej demokracji powstawały również w innych krajach byłego obozu „demoludów”.
W Polsce najważniejszą partią tego typu jest PRAWO i SPAWIEDLIWIŚĆ z Jarosławem Kaczyńskim na czele – dysydentem z okresu PRL-u, na Węgrzech FIDESZ z Viktorem Orbanem – dysydentem w Węgierskiej Republice Ludowej, a na Słowenii SŁOWEŃSKA PARTIA DEMOKRATYCZNA z Janezem Janšą – dysydentem w komunistycznej Jugosławii.
Ta trójka liderów partii rządzących w Europie wschodniej zasmakowawszy w swoich ojczyznach władzy zmienili diametralnie swój stosunek do demokracji modelując ustroje państwowe na rzecz właśnie autorytaryzmu z centralną rolą partii rządzącej skutecznie demontującej konstytucyjny trójpodział władzy marginalizacją sejmu i sądownictwa sprowadzonych do roli wykonawców decyzji partii rządzących.
Taka sytuacja w tych państwach została zauważona przez UE, która owe modyfikacje ustrojowe uznała za sprzeczne z prawem unijnym i wezwała je do zaniechania tego procesu ustanawiając mechanizm powiązania transferu unijnych środków dla państw członkowskich praworządnością.
Ten warunek spowodował niemały rozgardiasz w krajowych procesach parlamentarnego ratyfikowania funduszy odbudowy. W Polskim sejmie koalicjant PiS Solidarna Polska Zbigniewa Ziobry oświadczyła, że nie zagłosuje za ratyfikacją z powodu owego powiązania transferu unijnych środków z praworządnością przekreślając tym samym wypłatę funduszy dla pokovidowej odbudowy gospodarek unijnych państw.
W postawie obozów rządzących we wspomnianych państwach sprawdza się powiedzenie, że „punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia /patrzenia/”.
Kiedyś Jarosław Kaczyński, Viktor Orban i Janez Janša walczyli w swoich ojczyznach na rzecz obalenia autorytarnych, komunistycznych rządów, a dzisiaj – będąc u władzy – systematycznie i konsekwentnie budują autorytarne, antydemokratyczne „zapory” przeciw demokratycznej rywalizacji o władzę spychając opozycję na zupełny margines życia publicznego w Polsce.
Ten smutny fakt można spointować znaną zasadą obowiązującą w polityce: rządzącym politykom nie wolno ufać w ich polityczne narracje lecz oceniać wyłącznie po czynach, które są jedynym kryterium wartości polityka godnego zaufania!
Czy polska opozycja parlamentarna potrafi tak działać aby wyborcy to zrozumieli?
Na to pytanie każdy obywatel musi sobie odpowiedzieć sam!
