JAK BYĆ KOCHANĄ

REŻESERIA

Wojciech Jerzy Hass

OBSADA AKTORSKA

Barbara Krafftówna

Zbigniew Cybulski

1962

Wojciech Jerzy Hass nie sugeruje żadnych punktów widzenia, jak to czyniły filmy o okupacji. Tutaj znaleźliśmy się w środku szalejącej burzy, sami będąc unoszeni przez wiatr historii. Tym samym znaleźliśmy się wraz z główną bohaterką na zakręcie życia. Wydaje się, że tracimy związek z naszą przeszłością. Szukamy punktu zaczepienia, który pozwoli nam powiązać to życie z prawdą.

I oto główna bohaterka – Felicja, przypomina sobie życie. Zanim zdobyła popularność dzięki udziałowi w radiowej sadze rodzinnej, jej życie miało jedno oblicze – pusta równina. Nic – tylko palące wspomnienie, a w nim, w samej głębi, pragnienie bycia kochaną.

To nie przypadek, że myśli Felicji skierowały się w stronę przeszłości, podobnie jak nie przypadkiem nastąpiło to podczas lotu do Paryża. Zdaje się, że Felicja odbywa jeszcze jedną podróż, aby zajrzeć na drugą stronę siebie.

Widzi mieszkanie, w którym ukrywała ukochanego Rawicza, widzi otwarte okno i słyszy krzyk. Niewiadomo czy to samobójczy krzyk Rawicza czy to krzyk niekochanej kobiety.

Felicja nie jest tą samą dziewczyną zabiegającą o uczucie kolegi z teatru. Potrafi odróżnić marzenia od pamięci. Już wie, że wspomnienie nieszczęśliwej miłości jest więzieniem, do którego wkrada się ponownie, by dokonać ostatecznego rozrachunku. Deklamuje więc w myślach:

Bo w nas jest pustych równin okrucieństwo zimne, gdzie się kona z pragnienia u fałszywych źródeł.

Nie odwzajemniona miłość prowadzi do granic światła, ale nie pozwala ich przekroczyć. Miłość do Rawicza okazała się jedynie fałszywym źródłem. Czy tak? Czy Felicja przegrała?

Jeśli drzewo nie zapuści korzeni, nie wyrasta. Tak też jest z człowiekiem. Staje się jemiołą, czerpiącą siłę z innych drzew, pasożytem. Miłość, jakakolwiek by nie była – szczęśliwa albo samotna – pozwala nam zapuścić korzenie. Nie jesteśmy już pasożytami. Nagle stajemy się dla siebie namacalni. Jest pulsowanie, zamknięte między ciałem a duszą. Dotykamy życia.

Bo kochać to więcej niż być kochanym.