O sprawiedliwości
Z książki Leszka Kołakowskiego pt. MINI WYKŁADY O MAXI SPRAWACH.
Sprawiedliwość często pojmuje się po prostu jako nazwę ogólną dla dobra moralnego; człowiek sprawiedliwy to człowiek zacny, uczynek sprawiedliwy to coś, co należy w tej sytuacji zrobić wedle reguł moralnych, postępować sprawiedliwie to postępować zgodnie z kodeksem moralnym obowiązującym.
Sprawiedliwy ustrój społeczny to taki, który wspiera się na uznaniu wzajemności wszystkich roszczeń i praw.
Ale naprawdę tym, czego duch świata od nas oczekuje, nie jest wcale sprawiedliwość, ale życzliwość dla bliźnich, przyjaźń i miłosierdzie, a więc takie jakości, które, których ze sprawiedliwości niepodobna wyprowadzić. Pod tym względem, jak chrześcijańska doktryna nas uczy, do Boga się upodobniamy. Bóg bowiem najczęściej, mówią, nie według reguł sprawiedliwości z nami się obchodzi, ale bez żadnych reguł, miłością powodowany. Nikt bowiem, głosi doktryna, nie może mieć takich zasług, by sprawiedliwie na wieczne zbawienie zarobić; dość to wypowiedzieć, by uznać, że to prawda oczywista. Skrajne kierunki w chrześcijaństwie, augustyńskiej proweniencji, twierdziły nawet, że gdyby Bóg wedle sprawiedliwości rządził, bylibyśmy w piekle wszyscy bez wyjątku, wszyscy na potępienie wieczne zasługujemy. Jeśli nawet tego ekstremizmu nie uznajmy, to zdrowy rozsądek podpowiada, że wieczne zbawienie nie może być sprawiedliwą odpłatą za nasze, choćby największe, ale skończone zasługi. Bóg nie jest więc sprawiedliwy, ale miłosierny. Bądźmy i my tacy, sprawiedliwością się nie przejmując, oto dobra wskazówka.
Karwina, dnia 7 kwietnia 2010. Wypiski zrobił Jan Kufa.
