Koń to jedno z tych stworzeń, które na przestrzeni historii stało się dla człowieka nie tylko zwierzęciem użytkowym, ale także przeistoczyło się w przyjaciela, pomocnika, towarzysza podróży, zabawy i w końcu w „terapeutę”.
Jeździectwo od wieków jest bardzo popularnym sposobem spędzania czasu. W ostatnich latach bardzo rozwinęła się gałąź jeździectwa terapeutycznego. W ramach jeździectwa terapeutycznego niepełnosprawni jeźdźcy przy pomocy profesjonalnego instruktora i osób asekurujących mogą cieszy się z kontaktu z wierzchowcem i czerpać radość z uprawianego sportu. W jeździectwie terapeutycznym według obecnej kwalifikacji wyodrębnia się cztery obszary: sport, terapię, edukację oraz rekreację i wypoczynek. Oczywiście wymienione elementy wzajemnie na siebie zachodzą i oddziałują, tworząc nierozerwalną całość.
Zastosowanie konia przez osoby wykwalifikowane w tym zakresie w celu leczenia określonych dysfunkcji ruchu w jeździectwie terapeutycznym zostało nazwane hipoterapią. Dosłownie hipoterapia z greckiego oznacza leczenie za pomocą konia. Już w starożytności zauważono zbawienny wpływ konia na człowieka.
Tak zwana klasyczna hipoterapia, która wywodzi się z modelu niemieckiego jest szeroko stosowana w Europie od lat 60. XX w. Leczenie poprzez klasyczną rehabilitację opiera się na ruchach konia oraz reakcjach pacjentów na ten ruch, dlatego powinna być prowadzona tylko przez wykwalifikowanych fizjoterapeutów, terapeutów zajęciowych oraz logopedów ze specjalistycznymi uprawnieniami. Klasyczna hipoterapia szczególną uwagę zwraca na postawę jeźdźca oraz jego reakcje na ruch konia. Dlatego też rola terapeuty polega na korekcji ruchów konia, tak by dostosować je do potrzeb pacjenta. Koń jako „terapeuta” pozwala, jakby mimo woli, na osiągnięcie także tych celów, na których w danym momencie nie skupia się fizjoterapeuta. Dla przykładu, wzmocnienie mięśni kręgosłupa, także wpłynie na polepszenie mowy, gdyż pacjent automatycznie będzie lepiej oddychać, utrzymując właściwą pozycję ciała. W tym aspekcie hipoterapia jest wspaniałą techniką rehabilitacji – jej wieloprofilowość jest jej siłą, choć często skupia się na osiągnięcie wyznaczonych celów fizycznych, to realizuje także cele psychologiczne, poznawcze, społeczne, behawioralne oraz komunikacyjne.
Ważne jest, by decyzję o rozpoczęciu hipoterapii, podjęli specjaliści, którzy także ustalą długo i krótko terminowe cele terapii, jakie ma osiągnąć pacjent. Aby upewnić się, że przyjęty program terapeutyczny jest właściwy dla pacjenta, powinno przeprowadzać się oceny poszczególnych etapów terapii. Należy mieć pewność, że hipoterapia jest właściwą metodą terapii.
Kontakt z koniem dla wielu pacjentów jest ogromną przyjemnością, ale nie wolno zapominać, że hipoterapia to przede wszystkim ciężka praca zarówno dla pacjenta, jak i zespołu, który go prowadzi. Niemniej efekty jakie przynosi warte są włożonego w nią wysiłek.
Możesz także wspomóc działalność Fundacji Hipoterapia przekazując swój 1% podatku
– pomóż pomagać!
Bibliografia:
Jane Copeland Fitzpatric, „Cztery aspekty terapeutycznej jazdy konnej osób niepełnosprawnych”, [w:] Terapeutyczna jazda konna II. Strategie rehabilitacji pod red. Barbary Teichmann Engel, Fundacja Hipoterapia – Na Rzecz Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych, Kraków 2004
Barbara Heine, „Kiedy jazda terapeutyczna jest hipoterapią?”, [w:] Terapeutyczna jazda konna II. Strategie rehabilitacji pod red. Barbary Teichmann Engel, Fundacja Hipoterapia – Na Rzecz Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych, Kraków 2004
Fundacja istnieje od jesieni 1989 roku i jest najstarszą ogólnopolską organizacją pozarządową zajmującą się wszelkimi zagadnieniami związanymi z hipoterapią i rehabilitacją konną.Koncentrujemy się na modelu kompleksowej rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych wspomaganej przez hipoterapię oraz terapię rodziny.Naszym głównym celem jest pomoc dzieciom niepełnosprawnym w rozwoju psycho-ruchowym oraz społecznym.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
