Urodzić się Rosjaninem to prawdziwy pech.

Gdyby wierzyć w reinkarnację to można by postawić tezy, że za grzeszne życie człowiek w następnym wcieleniu rodzi się Rosjaninem i musi swoje odcierpieć.

Jeśli nie przyszedłeś na świat jako dziecko oligarchy, to wchodzisz w szary, smutny rosyjski świat z perspektywą niewielu radości i krótkiego życia nawet jeśli nie wyślą cię, żeby ginąć za kolejny spachetek nie swojej ziemi lub w imię urażonej dumy jakiegoś kolejnego wodza, który źle wstał rano i uznał, że sobie podbuduje humor przelewając twoją krew.

Jeśli masz wyjątkowe szczęście i akurat twój kraj jest za słaby, żeby wysłać cię na śmierć czeka cię przedzieranie się przez życie w którym każdy urzędnik jest panem twojego losu i majątku, nawet jeśli coś uda ci się zbudować to w każdej chwili twój własny kraj może przyjść ci to odebrać tylko dlatego, że krzywo spojrzałeś na jakiegoś przedstawiciela władzy.

Patrzysz z zazdrością na inne kraje i ogarnia cię smutek lub złość, że nawet zwykła Ukraina potrafi stworzyć lepszy świat dla swoich ludzi niż twoja „wielka Rosja”. I szukasz ukojenia w pijaństwie, co sprawia, że za kilka lat zaczynasz wyglądać jak ojciec swojego rówieśnika z innych państwach.  A ginąc za jakiś kolejny wymysł swojej władzy nie możesz nawet mieć tej skromnej pociechy, że twoja śmierć była chwalebna. I nawet twoja rodzina opłakując cię nie będzie mogła powiedzieć, że oto odszedł bohater – sami wiedzą, że byłeś, może wbrew swej woli, ale jednak zwykłym mordercą.

Mógłbyś odmienić swój los, sprzeciwiając się układowi, w którym przyszło ci się urodzić. Naprawdę nie musisz ślepo słuchać rozkazów i poddawać się losowi. Pytanie, czy masz dość sił, żeby zapewnić sobie lepsze życie. Możesz sobie mówić, że pojedynczy człowiek nic nie znaczy, ale wystarczy, żeby w to uwierzyć. Zobaczysz wówczas, że ludzie obok siebie myślą tak samo, tylko tak jak ty bali się o tym powiedzieć. I może wspólnie przełamiecie złą karmę, jaką jest bycie Rosjaninem.