17 września do sztambucha

Niecałe dwa miesiące dzielą nas do święta niepodległości i jako, że będzie to 90 letnia rocznica (panuje jakiś dziwny trend nachalnego świętowania akurat rocznic okrągłych) już dziś proponuje, by spytać swoich znajomych co takiego zdarzyło się pamiętnego roku 1918. Gwarantuje, że przed rozpoczęciem telewizyjnej kampanii historycznej odpowiedzi mogą być wręcz nadzwyczajne. Rzecz jasna, sympatykom polskiej prawicy, którzy na co dzień poruszają się głównie w środowiskach akademickich bądź arystokratycznych, dla uniknięcia wypaczenia wyniku przez swojski ich elitaryzm, polecić muszę jakąś wizytę na bazarku, wśród elektoratu posła Niesiołowskiego.

Ponoć tylko 50 % osób wie o tym, że 17 września ZSRR napadło na Polskę, co wywołuje rumor oburzenia, podczas gdy co drugi Polak (udowodni to Państwu mój eksperyment) z pewnością nie wie co takiego się działo się 11 listopada. A wydawałoby się, że 11 listopada jest choć troszkę ważniejszy, wszak gdyby nie 11 listopada, to by nie mogło być 17 września. Z drugiej strony gdyby nie 1795  to nie mogło by być 11 listopada, ale nie wymagajmy od narodu zbyt wiele.

No właśnie, ale czy na pewno nie powinniśmy zbyt wiele od narodu wymagać, a jeżeli wiele wymagać mamy, to w jaki za dobą niesie to konsekwencje? Zamordyści, interwencjoniści, socjaliści – słowem ludzie upadli, stwierdzą, że zadanie nauki historii powinna spełniać dzisiejsza szkoła. Tyle, że w dzisiejszej szkole data 17 września jak wół stoi w podręcznikach, a mimo to ludzie młodzi, którzy z naukami humanistycznymi nie wiążą przyszłości (czyli pewnie większość) o żadnym 17 września nie mają pojęcia. Uczniowie nie chcą się więc, uczyć toteż należy ich zmusić, ale aby z ludzkiej pamięci RAM historyczna data przeszła do ROM-u, potrzeba większego bata, jakim jest choćby egzamin maturalny. Tymczasem na maturze obowiązkowy mamy język obcy, ale już nie podstawy z historii. A, że maturę w przyszłości będzie miał prawie każdy toteż, bardziej będzie pamiętał „How do you do” niż wywalanie Białorusi przez naszych sąsiadów. Czyżby więc należałoby to zmienić?  

Antyzamordyści, antyinterwencjoniści i antysocjaliści – słowem ludzie podniośli, uważają, że szkoła musiała się w nauczaniu o 17 września nie sprawdzić, bo takie są konsekwencje przymusu szkolnego. O 17 września nauczą więc dzieci rodzice tyle tylko, że jak widać, co drugi rodzic o 17 września nie ma pojęcia. Tym samym nieuświadomienie rodzice, tylko petryfikują  niewiedzę we własnej rodzinie.Bertrand Russel w Szkicach sceptycznych pisał, że każdy autorytet (Państwo, Kościół, nauczyciel, rodzic) traktuje dzieci instrumentalnie i chce jego kosztem realizować własne ambicje i cele. Jeżeli zmuszam do nauki określonego faktu, przedmiotu, zdarzenia, to tylko dlatego, iż nie mam argumentu by do jego nauki przekonać – dodaje Russell. Wszelka nauka o 17 września, czy to przez szkołę, czy przez rodziców oparta  jest więc na przymusie, gdzie autorytet chce całą swoją powagą narzucić to co jest ważne i to czego dziecko się powinno uczyć. Tym samym postulat Russella, aby dać dziecku swobodę i różny (także narodowościowo) punkt widzenia jest niemożliwy do zrealizowania, bo dla zwolenników pamięci o 17 września, wolność poznawania poglądów bynajmniej nie jest najważniejsza.

Najważniejsza jest pamięć, która generować ma określoną postawę (patriotyczną) toteż by ową postawę wprowadzić potrzebna jest indoktrynacja. Tym samym histerycy pamięci o 17 września, którzy nauczanie o wrześniu postulują jako pewien kanon, są jednocześnie wrogami swobody i wolnej woli, czyli po prostu wrogami wolności, choćby do niepamiętaniu o rocznicy napaści ZSRR na Polskę.