Donald nie jest strasznym kaczorem

Joanna Lichocka, którą osobiście bardzo sobie cenię, popełniła dziś tekst o „Strasznych kaczorach". Ku zdumieniu Pani Joanny już nie tylko politycy, tudzież politykierzy, ale kabarety, piosenkarze i aktorzy nadal są przeciwko PiSowi i w żaden sposób nie stosują równej miary w krytyce Platformy. I rzeczywiście wszystko to prawda, wystarczy spojrzeć na dobór zdjęć Lecha Kaczyńskiego w rozmaitych pismach, posłuchać Szkła kontaktowego czy najsłabszego kabaretu ostatnich lat - kabaretu Neo - Nówka. Nie tylko Maria Peszek, ale Kukiz, Grabarz, Panasewicz i tłum innych niepochlebnie wyrażało i nadal wyraża się
o Kaczorach. Pytanie dlaczego?

W przypadku artystów odpowiedź jest jasna. Naturalną konsekwencją państwa przymusu, nadzoru i strachu (a tak PiS chciał walczyć z nadużyciami) zawsze będzie kurczenie się sfery wolności, również też „dionizyjskiej" jak chce Kaczyński. A na to artyści szczególnie są wyczuleni i z tego powodu krzyczą. Kultura nie lubi zakładania obroży, w swej ogromnej większości, zawsze ustawia się w kontrze do skostniałych zasad narzucanych powagą urzędowego autorytetu. Kaczyńscy tego nie rozumieli, oni są z epoki chórów i klasycznych eposów. Ale jest coś jeszcze. Otóż niechęć do PiS to przede wszystkim niechęć estetyczna, w sensie politycznym, ale nadal estetyczna. To nie jest niechęć merytoryczna, bo Donlad Tusk to w istocie „Kaczyński tylko, że mniej". Ale Tusk mówi to ładniej, uśmiecha się, ma za sobą Sławku Nowaku, jest rozluźniony i rozpromieniony. Nie nosi sandałów do spodni w kant prasowanych, potrafi zjednać sobie ludzi, ma ładne zęby i modne marynarki. I nie ma brata. Poczciwy dziadunio w epoce postpolitycznej nie ma racji bytu, zwłaszcza od momentu gdy zamiast być groźnym Kaczorem stał się tragikomicznym Kaczorkiem, bohaterem skeczów o dwóch takich co kradli księżyc. Tusk nie jest obciachowy, to jest jego pierwszy poważny atut, on tu, do świata wykształconych z wielkich miast, "Na wspólnej" i "Magdy M" po prostu pasuje.

Owszem czasami bywa krytykowany. Tyle, że trzepnięcie w ucho, lekkie podszczypywania, tłumione chrząkniecie to de facto kłótnia w rodzinie. W rodzinie III Rzeczpospolitej. I jak to w rodzinie można się spierać, kłócić, ale nikogo (do czasu) nie traktuje się jak wroga. A PiS przez rodzinę był i jest nadal traktowany jak wróg, jak wścibski sąsiad. Nie ma też co robić wielkich oczu, bo kto jak kto, ale akurat dziennikarze Rzeczpospolitej ten mechanizm doskonale znają, z powodzeniem testowali go przez ostatnie dwa lata, funkcjonując w rodzinie Pan prezesa. Też krytykę „owijali w słomę", bacząc by nie powiedzieć za dużo. Owe przejęcie przez Platformę aksjologicznej struktury III RP jest miarą tego, jak daleko Tusk (czy raczej Platforma) odeszła od swych czwartorzeczpospolitowych ideałów. Jak daleko PO wtopiła się w ów postpolityczny czy antypolityczny dyskurs ostatnich dwóch lat i straciła swoją modernizacyjną tożsamość. Był jeden moment by rzeczywiście „szarpnąć cugle", tuż po aferze Rywina, ale potencjał przyzwolenia na zmianę został zaprzepaszczony. Wrócił tzw. imposybilizm. Tusk zrozumiał, że moda na rewolucyjne zmiany minęła, że szarpanina w obecnym systemie jest niemożliwa, a za każdym razem gdy o tym zapomina (kastracja pedofilów) media, stojące na straży dorobku lat 90 tych, mu o tym przypominają. Na razie grzecznie, delikatnie, jak to w rodzinie. Tusk ma do wyboru: podzielić los PiS i naginać rzeczywistość pod własne chęci, co grozi odgięciem i wypadkiem poza mainstream (patrz LPR) albo płynąć przy tych wiatrach, które ma. A więc przy wiatrach liberalno lewicowych, rzecz jasna, wiejących na polskim wciąż konserwatywnym morzu obyczajowym. Głosowano nie na II Irlandię tylko na „przywrócenie normalności", na zahamowanie PiSu, publicyści „kaczystowskiej strony mocy" wciąż tego zrywu „przeciwko" nie potrafią sobie uświadomić.

Nie trudno zauważyć, że każda chęć quasi rewolucyjnej zmiany spotyka się z klangorem, histerią i krzykiem, co niektórzy traktują jako największą porażkę III RP. Antymodernizacyjny charakter, dryfowanie, stagnacja - to wszystko cechy istotne rzeczywistości sprzed czasów Rywina. Ale dla tych, którzy w III RP pokładają jakieś nadzieję i traktują ją, jako państwo niedoskonałe, ale jednak własne (w przeciwieństwie do IV RP) te cechy paradoksalnie wydają się być korzystne. Znając bowiem charakter polityków ich merytoryczne braki, a przede wszystkim rewolucyjne zapędy tlące się gdzieś, tam, na dnie niechby i republikańskiej duszy, wolą III RP z jej bolączkami, niż IV z jej sukcesami. Rok temu Jan Rokita mówił, że III RP nie wróci, moim zdaniem ona właśnie rok temu wróciła. Bo to Tusk się musiał do III RP przystosować, a nie III RP do Donalda Tuska. I dlatego III RP nadal śmieje się z IV. Tak jak Warszafka śmieję się z mazowieckich wieśniaków.