Szczęście w nieszczęściu

Najbardziej doświadczonym politykiem, a już na pewno politykiem z Polski, będzie na dzisiejszej gali Aleksander Kwaśniewski. I trzeba uczciwie powiedzieć, że warto pochwalić ten gest przyjaźni prezydenta Kaczyńskiego, owe symboliczne odpuszczenie win postkomunistom, bo przecież nikt nie wyobraża sobie, aby akurat w Święto Niepodległości do Pałacu zapraszano polityka uważanego za sprzedawczyka i okupanta. Nie wiadomo więc czy okolicznościowego przemówienia nie wygłosi towarzysz Werblan, i czy Grzegorz Piotrowski będzie trzymał straż przednią, ale tak czy inaczej widać, że te toasty wznoszone przez Panów braci, za zwycięstwo Kwacha nad Bolkiem, nie były aż tak przypadkowe.  

Prezydent Kaczyński, jak na porządnego polskiego naukowca przystało, umie tylko po rosyjsku, pewnie z przedrewolucyjnych, aczkolwiek nie carsko – okupacyjnych (więc jakich?) książek się uczył, toteż mógłby na gali przydać się ktoś, kto choćby potrafi z angielska wymawiać nazwiska. Na szczęście, problem to jest dosyć sztuczny, z ważniejszych gości anglojęzycznych będzie tylko Saakaszwili, choć oprócz przedstawiciela USA, Wielkiej Brytanii, Brazylii, Meksyku, RPA, Arabii Saudyjskiej, Izraela, Chin, Japonii, Kanady, Francji, Niemiec, Włoch, Hiszpanii i paru innych, zjawili się bodajże wszyscy ważni tego świata. Nie będzie więc przesadą powiedzieć, iż nie tylko z racji nazwiska, najwyższą figurą będzie, nie kto inny, ale sam premier Topolanek.

I tak jak szczęście Kwaśniewskiego ma swoje źródło w ostatnich wyborach prezydenckich w Polsce, tak szczęścia Sikorskiego należy szukać w wyborach amerykańskich. Zresztą sam Sikorski rękę do tego przyłożył, wszak żona Sikorskiego to Żydówka → Żydem jest szef  FED → kryzys finansowy pomógł Obamie → dwa plus dwa zawsze jest cztery → Żydzi się zawsze nawzajem wspierają → Stanisław na nazwisko ma Michalkiewicz. Owszem, prezydent Kaczyński bronił Gruzji do ostatniego tchu, biegał spocony po korytarzach, ale zbyt krótkie ma nóżki, by dać wielkiego susa i na rozmowy o Gruzji nie zdążył. Był już taki jeden co przez płot dał susa i dziś na gali go nie ma. Owszem, prezydent jeszcze przed końcem negocjacji zgodził się na tarczę amerykańską, czym nad Jankesami odniósł zwycięstwo moralne, tak jak moralnie nastraszył Rosjan, aż się na Kremlu turlali. Zgoda, ale to tylko prezydent, zupełnie inna persona niż Minister Spraw Zagranicznych rządu premiera Donalda Tuska. Idzie więc o to, iż naturalnym jest, że wyborcy prezydenta o wiele więcej wymagają od Sikorskiego niż Kaczyńskiego. I gdy Sikorki, niczym premier Marcinkiewicz,  ani nie potrafi zmusić całej Unii by tańczyła jak Sikorki jej zagra, ani nie potrafi Amerykanom moralnie nakazać budowę tarczy, trafia się mu amerykański Obama. Cywilizator śmierci, który leży plackiem i Amerykę oddaje za bezcen. A skoro i Obama  przed innymi leży plackiem, i  plackiem przed innymi leży także Sikorki, to znaczy, że Panowie w swej chęci wyprzedaż Ojczyzn się nawzajem blokują. Więc pozostanie tak jak chciał Pan prezydent, czyli my wam tysiąc żołnierzy, a wy nam 10 minut rozmowy w Białym Domu.