O Kazi, Romku, Madzi oraz sikaniu z mostu

Panna Kazia, chociaż mała, ale bardzo-bardzo chciała przodownicą być. We wszystkim. Plucie na odległość – nie ma sprawy: rzeczywiście była w tym lepsza od wielu chłopców. Walka na drewniane miecze – nienajgorzej, nadmuchiwanie żab – nienajgorzej, polowanie na podwórkowe koty – nienajgorzej, straszenie zamyślonych staruszek – rewelacja. Rezolutna była to dziewczynka i walczyła z chłopaczyskami (trudno osiedlowych rozrabiaków nazywać chłopczykami) na wszystko: flamastrowe tatuaże, fryzury, plamy i łaty na urwis-mundurach. Jednym słowem: Nie dla niej były lalki. I życie toczyłoby się dalej normalnie, gdyby nie ferajna Romka.

Ów jegomość w rozmiarze XXS dowodził kilkoma rozrabiakami połączonymi niezbyt osobliwym dla tego wieku „wielkim sojuszem anty-dziewczętowym” (co poradzisz, oryginalna pisownia ze słyszenia). Specjalizacją owej strasznej bandy były dwie rzeczy: niechęć do płci przeciwnej i sikanie siusiakami z mostu na głowy niczego nieświadomych obywateli. Wracając do Kazi: wkurzyło ją to tak, że aż zatupała chudą nóżką w szale młodzieńczym.

Podeszła więc do Romka i towarzyszy jego niecnych gier. Tych drugich przeraziła jej straszna mina ale Roman stał niewzruszony, w ręce trzymając ropuchę z petardą umieszczoną w rectum, zwierzę było pogodzone ze swym losem i sflaczałe.
-    Masz mnie przyjąć do swojej ferajny, Romek! – krzyknęła bez ogródek Kazia.
-    Chyba cie piorun dziabnął, dziewczyno! – to ostatnie słowo wymówił nie bez odrazy.
-    Masz mnie przyjąć, też chcę sikać na przechodniów, męczyć ropuchy i mrówki, ganiać za tramwajami i bawić się w tatusia.
-    Idź się pobaw lalkami, dziewczyno! – w rechocie Romana wsparli również koledzy.
-    Nie lubię lalek. Lalki są dla dam, a ja lubię ropuuuuchy!
-    Słuchaj, dziewczyno... (Roman cmoknął i pokręcił głową kilka razy, udając nauczyciela historii) Nawet, jeśli byśmy upadli na głowę i cię przyjęli, to jak bez siusiaka obsiusiasz ludzi z mostu?

Tak solidnej argumentacji Kazia się nie spodziewała. No bo jak? Kombinowała, próbowała coś pokazać nogami, znów kombinowała, aż w końcu krzyknęła: „Jesteś u pani!” i uciekła, odprowadzana śmiechem ferajny Romka.
To nie koniec historii. Pewnego dnia Kazia, zamiast wychowawczyni, przyprowadziła w pewną środę Magdalenę, starszą o rok dziewczynę, taką, co jej rodzice już nie odprowadzali do szkoły.
-    Cześć, Romek... – zaczęła z nadętą buzią Kazia.
-    Czego chcecie, dziewczyny – miny całej ferajny mówiły wszystko.
-    Masz mnie przyjąć do ferajny, stary ropuchu!
-    Chyba cie straszy?!
-    Masz i już. Powiedz mu, Madzia! – Kazia się cofnęła z gracją, a Magdalena w środku zgromadzenia zaczęła tłumaczyć tonem prymuski:

„Już dawno ustalono, że dla dobra porządku współczesnego człowieka należy się równouprawnienie i partetty dla kobiet pracujących miast i wsi. Jeśli chcą prowadzić traktory albo pracować w kopalni ma się im na to pozwolić. I nie wolno nie pozwolić. Mają mieć to, co chłopacy i tyle, co chłopacy. Ma się im otworzyć wszystkie drzwi do socjalnej równości i nie wolno dawać im innych warunków. Winniśmy stosować te same zasady dla chłopaków i dziewczyn. Od tego są partetty. Na każde kilka chłopaków ma przypadać kilka dziewczyn i już. Jeśli mamy strażaków – ma być strażaczka, górników – górniczka, kierowca – kierowniczka. Nie wolno dopuścić do tego, by same osiłki pracowały w więziennictwie, skoro może pracować tam dziewczyna. I tak dalej i w tym podobie. Macie przyjąć Kazię! Ferajna liczy pięć chłopców – jeden niech sobie znajdzie nową, a bawić się będzie z wami Kazia”.

-    Ale my sikamy z mostów! Na stojąco! – oburzył się Romek.
-    Kazia będzie chodzić ze słoiczkiem i w trakcie zabawy dołączy do was. – zadecydowała Magdalena.
-    Ale wtedy cała frajda się zgubi! – krzyknęli chórem chłopcy.
-    Nieistotne. Kazia będzie z wami sikać. Kaziu, masz słoiczek? Dobrze. No, zmykać już! No dalej, ferajno, udanych harców...
 

I po frajdzie...