O Pesteczce, żale swe wylewam...

Jest pewien pan, który swoimi przemyśleniami umila mi dni. Czytam jego wynurzenia z nieustającym i nieskrywanym zainteresowaniem gdyż każda jego myśl ma w sobie głębię. Wspomniana otchłań ma tak ogromną przestrzeń, iż prawie zawsze odbiera mi mowę. Odbiera zdolność ironii i sarkazmu a wszelkie komentarze połyka niczym amerykański bank rządowe pieniądze – momentalnie i na stałe. Choćbym nie wiem jak się starał, nie potrafię skomentować tej osoby.

Najbliżej (a jest to porównanie odległe od sedna o dziesięć „ho-ho!”) można by naszkicować postać tego eurodeputowanego jako sprytnego urwisa, który zachłannie pochłonął dwa kilo czereśni sąsiada, a teraz zwija się w gastrycznych bólach na łące upstrokaconej pestkami. Mówią mu więc ludzie: „Chłopczyku, dlaczego zjadłeś te czereśnie?”, a on się nie przyznaje, ładnie się uśmiecha, składa rączki w piramidkę i mimo bączków odpowiada niemalże perorując: "Sadził żem nowy sad dla sąsiada". Z kolegami łobuzami się nie zadaje już wcale („A konkretnie, których macie na myśli?” – nie zapomni spytać dla pewności), że stał się mądrym i opanowanym młodzieńcem a najbardziej mu zależy na dobru wszystkich.

A kiedy już zacznie dopiekać innym urwisom i rozpędzi się w opowieściach o swojej dojrzałości, swoim światowym obyciu i europejskim spleenie co go dopadł, to wokół kwitną bzy i cielą się krowy a nad Polską szybuje dumny orzeł  doglądający dobrobytu wypracowanego przed laty – tak sprawny z niego orator. Nie kwitną? Nie cielą się? Nie szybuje? Bo na to potrzeba czasu i wyważonych akcji – odpowiada młodzian, wypluwając pestki.

I wciąż nadziwić się nie mogę, że ludzie go popierają. Może przekraczając wszelkie granice dobrego smaku i przyzwoitości odnalazł sedno polskiej polityki? Ja bezradnie kręcę głową i czekam na kolejne wpisy Pesteczki... by zaśmiewać się tak, jak nauczał Gogol: przez łzy.