O bezradności, bezwstydzie i jałmużnie

Jeżeli komuś w dzisiejszej Polsce współczuję z całego serca, to rodzinie Olewników. Gogolowska machina urzędnicza połknęła ich sprawę i nie raczy przetrawić - jedynie co jakiś czas puszcza wyjątkowo niemiłe dla zmysłów gazy...
Co może być bardziej przygnębiającego od niemożności poczucia na własnej skórze działania prawa w kraju podobno cywilizowanym i postępowym?
Boże, jakie to smutne. Być zdławionym przez System, po tysiąckroć otwierać silnie ropiejące rany pamięci zeznaniami przed mundurowymi, szukać pomocy gdzie się da, bezsilnie czekać aż sąsiad, sprzątaczka i listonosz powieszą się "całkowicie nie w związku z toczoną sprawą".
Nieustannie błagać o pomoc i sprawiedliwość jak o pajdę spleśniałego chleba, czekać na jałmużnę ofiarowaną przez urzędników, policję i ministrów. Bezsilnie żebrać o prawdę. Czy nie lepiej by było czynownikom mówić szczerze? Przynajmniej zaoszczędziliby sobie papierkowej roboty, pisania długich i pustych merytorycznie elaboratów: "Sprawie ukręciliśmy łeb, leży pod dywanem i cuchnie a wasze wskazówki i dowody były sympatyczne. Dzięki".

Jakie to haniebne, że nikt nie potrafi dopilnować priorytetowej dla społeczeństwa sprawy. Że tak łatwo jest dawać słowo honoru, a potem teatralnie rozkładać puste ręce. Niech już nawet znajdzie się amerykański kowboj, który rozstrzela tę całą sitwę i ułoży owe arcyskomplikowane puzzle składające się z 20 elementów. Bo nawet nie wgłębiając się w detale średniorozgarnięty człowiek połowę układanki miał gotowe... Niestety zatrzymanie w Polsce przypomina niejako biuro rzeczy (świadków) zaginionych - anonimowy pan Mieciu czy Ździchu może sobie zabrać zgubioną rzecz (świadka) i robić co chce, przecież kluczyk do kanciapy wisi w korytarzu.

Co za wstyd, że System wciąż połyka, przeżuwa i wypluwa swoich obywateli, a bestia ta prowadzona jest nierzadko na smyczy trzymanej przez jakąś szarą eminencję, spasionego pachołka komuny. I o dziwo nadal słychać głosy mówiące: "Zło anonimowe to zło zmyślone, ubzdurane, wydumane, spiskowodziejowe i oszczercze przecież. Tak wcale nie jest. Zbieg nieszczęśliwych wypadków. Ludzie wieszają się na całym świecie. Co jeszcze? Jak to usprawiedliwić między jednym sitcomem a drugim?"...

Wstyd, wstyd, wstyd - oto dzieje śledztwa ws. porwania oraz samego procesu zabójstwa Krzysztofa Olewnika. Tylko dlaczego wstydzę się przykładowo ja i inni obywatele? Dlaczego paradoksalnie to współczucie jest kolejną jałmużną dla Olewników?

Takie realia współczesnej Polski - absurdy są potęgowane, zamiast pozostawać w gablotkach muzeum PRL-u. System nadal jest organizmem obcym obywatelowi a swoją siłę mierzy zdolnością pełnego ignorowania praw jednostki. Cóż robić, mądrość związanych rąk Związku Sowieckiego wciąż ma się świetnie wśród wzajemnie krępujących się rąk Polski post-radzieckiej: Tisze jediesz - dalsze budiesz...