Jakiej Polski chcieliby Polacy

  "Prezes Prawa i Sprawiedliwości "nie pyta, jakiej Polski chcieliby Polacy, a jest przekonany, że Polska a la Kaczyński ma być jedyną Polską wszystkich Polaków".

  "A jeśli Polacy nie przekonają się do Polski Kaczyńskiego, trzeba im ją będzie narzucić siłą. Dla ich własnego dobra. Próbkę tego myślenia i postępowania mieliśmy podczas okresu tak zwanej Czwartej RP".

  To wypowiedź polityka niezbyt powszechnie znanego, posła PSL, Aleksandra Soplińskiego, zamieszczona na jego blogu. Przytaczam ją tutaj za serwisem Onet.pl, jako przyczynek do tematu: zbiór polskich problemów.

  Czy politycy w Polsce pytają w ogóle, jakiej Polski chcieliby Polacy?

  Popularność Platformy, uzyskana trzy lata temu i nieszczególnie malejąca od tego czasu, (co jest swoistym fenomenem), powstała dzięki takim (a i tanim), a nie innym zachowaniom zwolenników tak zwanej IV RP. Popularność ta gwarantowana była również wyborczym pakietem programowym, który przedstawiał wizję zmian, ułatwiających, nazwijmy to tu ogólnie, życie w Polsce. Druga Irlandia była tu hasłem.

  Gdy ponad dwadzieścia lat temu Polska odzyskała niepodległość, w mediach niemieckich, bacznie (i do dzisiaj), obserwujących to, co się dzieje na wschód od Odry i Nysy, toczyła się dyskusja na temat niemieckich wzorców funkcjonowania państwa. Wzorców, które, być może i w Polsce zostaną podjęte, rozważano wówczas. Dyskusja ta dotyczyła modeli, które na co dzień i od lat ułatwiają życie obywateli. Czynią je godnym, nie bójmy się tego górnolotnego sformułowania. Mechanizmy te bronią bowiem obywatela i jego praw, gwarantują mu opiekę społeczną i zdrowotną, zapewniają albo mieszkanie socjalne, albo wspomagają materialnie w budowie (lub zakupie) własnego domu, czy mieszkania.

  Przez okres ponad dwudziestu lat żadna partia polityczna, sprawująca władzę w Polsce nie zapewniła Polakom tych podstawowych praw. Niestety.

  Nie mamywolnego rynku ubezpieczeń zdrowotnych, mamy za to rodem z PRL-u nakaz opłat na ZUS. I centralny NFZ, instytucję przypominająca do złudzenia komitet centralny pewnej partii. A ZUS-owi i tak brakuje funduszy. Monopolizm państwa jak widać także nie stanowi panaceum.

  Nie mamykrajowego programu budownictwa socjalnego, współfinansowanego przez samorządy. Mamy za to wolny rynek, na którym mieszkanie jest luksusem dla dobrze zarabiających. Lub dla naiwnych, którzy popadają następnie w zależność finansową wobec banków na 25, 30, 35 lat. Więc na całe życie.

 Nie mamy, tak naprawdę, programu na wzór niemieckich i powszechnych "Bausparkasse", (budowlanych kas oszczędności), mimo iż próbowano go u nas wdrożyć. Ale pomysł sprawdzony u naszych zachodnich sąsiadów, u nas oczywiście zarzucono. Pomysły z polskimi TBS-ami dają szanse tak naprawdę tylko dla banków, więc znowu dla bogatych. A rządowy program "Rodzina na swoim", jak wynika z wielu wyliczeń, wcale nie prowadzi do finansowych ułatwień dla kredytobiorcy. Rząd majstruje zresztą przy nim od pewnego czasu, by... załatać dziurę budżetową.

  Powyższe przykłady z dziedziny tych najbardziej strukturalnych powodują, że Polska jest nadal krajem, w którym podstawowe prawa obywatela nie są w dostatecznym stopniu zagwarantowane. Lub wcale nie są gwarantowane.

  Ale Polska to jednocześnie takie miejsce na mapie świata, w którym ta wiedza, zdaje się być dostępna jedynie dla wyborców. Władza, kolejna, jej nie posiada.

  I to już tu tak będzie, prawda...