Partia JK-R, czas na normalność?

  Wyniki sondażu przeprowadzonego (do tego telefonicznie) na grupie... pięciuset osób między bajki można włożyć. Kto udaje, że tego nie wie, ten oszukuje samego siebie. Co z pewnością nie zmienia faktu, iż dotychczasowy elektorat PiS dosyć ma, lub może ująć należy to bardziej elegancko, (więc) zmęczony jest nieustającym tupaniem tej formacji politycznej. A tupanie to uskuteczniane jest dla... tupania.

  Tupanie po katastrofie pod Smoleńskiem, tupanie pod krzyżem, tupanie przy zniczu (kolejnym) i wokół pomników zmarłego tragicznie prezydenta (w każdej gminie?), tupanie pod adresem rządu, pod adresem Rosji, pod adresem Niemiec, pod adresem Unii, czy tupanie pod czyim to jeszcze adresem, znudzić się musi nawet największym zwolennikom nieustającego tupania. Zwłaszcza, że Joanna Kluzik - Rostkowska dobitnie pokazała (wraz Poncyljuszem) zwolennikom PiS w prowadzonej przez siebie kampanii wyborczej o fotel prezydenta, iż w polityce wcale tupać nie trzeba. I to (świadczy o tym bardzo dobry wynik Jarosława Kaczyńskiego) spodobało się wyborcy. Spodobało się prawie połowie aktywnych wyborców w całym kraju. Ale nie spodobało się samemu J.K. Problem ma więc J.K. I jego wierny dwór. Problemu nie ma na pewno JK-R.

  Wznosząc się ponad partyjne, (bo dotyczące PiS) lub ponad (onegdaj) PiS-owskie podziały, nie sposób nie dostrzec faktu, iż elektorat sprzyjający tej formacji darzy Joannę K-R dużą dozą sympatii. A sympatia to wynikająca nie tylko z aparycji tej polityk, ale jednak i przede wszystkim z reprezentowanego przez nią, rzeczowego stylu. Stylu, który jednoznacznie odcina się od tak u nas rozbujanego modelu niekończącej się polsko - polskiej wojny o... wszystko.

  Zwolennicy (ci głośni) Joanny Kluzik-Rostkowskiej widzieliby w niej już dzisiaj polską, nową kanclerz Angelę Merkel lub polską Margaret Thatcher. I dobrze. Polskiej scenie politycznej (tej poza PO), jak powietrza potrzeba bowiem rozsądnej, logicznie wyartykułowanej wizji na przyszłość. Wizji pozbawionej jadu, wizji konstruktywnej, konkretnej, optymistycznej. JK-R ma zdecydowanie większe od (kochającego jedynie skandalizować) Palikota szanse na to, by podjąć się realizacji urzeczywistnienia tej wizji. A Jarosław K. i jego wodzowski PiS przesunięty zostałby wówczas (być może) i całkowicie automatycznie na polityczny margines. Zwłaszcza, gdy w jego obronie staną znowu Czarnecki i Błaszczak lub Nelly z Kempą. Wierny Ziobro w tle też tu nic nie pomoże, a zaszkodzi prezesowi z pewnością.

  Jednak odpowiedź na pytanie, czy Kluzik-Rostkowska już dzisiaj tego chce i czy ma świadomość możliwości dokonania historycznej zmiany po prawej stronie polskiego krajobrazu politycznego pozostaje, póki co, nieznana.

  Nowy (nazwijmy go, póki co) PiS, pod nową nazwą i pod kierownictwem JK-R to nowa, poważna szansa, na nowe rozdanie kart w grze o nową Polskę. To prawie bajka o Polsce z konstruktywną opozycją, której zadaniem nie jest wylewanie pomyj i niekończące się mnożenie oskarżeń, lecz konstruktywna kontrola rządzącej koalicji. To szansa na bajkę o nowej opozycji. Opozycji, która może kiedyś ma szansę na powrót do władzy. A czy to tylko bajka, odpowiedź przyniesie już najbliższa przyszłość. I sama Joanna Kluzik-Rostkowska.