Pokolenia

Poprosiłem swoich Rodziców (Mama 88 lat, Tata 97 !) o sięgnięcie do swojej pamięci i zrobienie drzewa genealogicznego począwszy od swoich Dziadków (moich Pradziadków) wgłąb wieku XIX-ego, a może nawet XVIII-ego. Rodzice się bardzo zdziwili: „A po co to komu?” .

Zrobiło mi się przykro, ale nauczyłem się swojego poprzedniego pokolenia nie oceniać negatywnie. To było pokolenie, którego dzieciństwo przypadło na wolną (po 150 latach) Polskę, ale już młodość została brutalnie przerwana. Pod koniec sierpnia 1939 mój Tata zostawił swoją pierwszą Żonę w ciąży i 7 lat był na wojnie (cudem uniknął Katynia, a potem był w armii Andersa). Wrócił w 1947, bo Żony z Dzieckiem komuniści z Polski nie chcieli wypuścić.

Pamiętam, jak moja Żona była w ciąży i miała małe Dzieci. Każdy mój wyjazd, nawet kilkudniowy, był dla nas koszmarem, a przecież wyjeżdżałem nie na wojnę, tylko na delegację, np., do Wrocławia (byłem tam na stażu).

Później, całe dojrzałe życie Rodziców to koszmar życia w komunizmie. Koszmar tym większy, im ktoś był bardziej wykształcony i poinformowany, jak życie wygląda w krajach normalnych.

Dlatego nigdy nie ośmielę się wydawać negatywnego sądu o ludziach urodzonych w latach dwudziestych poprzedniego wieku. Dlatego rozumiem, że Ich życie to nie pomost pomiędzy poprzednim, a następnym pokoleniem, ale bagno, przez które musieli się przedzierać, narażając życie, zdrowie, honor, uczciwość. Po takiej wędrówce człowiek nie pamięta skąd wyszedł, a brzeg, na który się w końcu wdrapał już go tak za bardzo nie interesuje (a jeszcze mu wredni ludzie wmawiają, że to nie żaden brzeg, tylko dalej bagno).

Chciałbym, żebyśmy my wszyscy, urodzeni po 1945 roku, docenili, że udało nam się wręcz cudownie dożyć w pełni sił czasów, kiedy w sklepie ma się do wyboru 100 rodzajów mydła. Możemy też skoncentrować się na tym, co jest najważniejsze, czyli na dbaniu o nasze unikalne, wspaniałe geny. Poznać je możemy nie tylko poprzez badania naukowe, ale i poznanie naszych przodków: dziadków, pradziadków, i prapradziadków.