A MY ŚPIMY WE DWOJE!

Jakiś czas temu wpadł mi w ręce artykuł pt. "A my śpimy we troje" w jednym z wielu na rynku prasowym poradników dla rodziców. Tekst ten zachęcał rodziców do tego, żeby spali z dzieckiem w jednym łóżku. Podobno niedawno naukowcy ogłosili, że ma to mnóstwo zalet. Niestety autorka nie podała źródeł tych rewelacji... Wśród kilku wymienionych tam "dobrodziejstw" takiego sposobu chowania dzieci znalazł się punkt, o którym chciałabym napisać kilka zdań - poczucie bezpieczeństwa. Otóż autorka utrzymuje, że zarówno dziecko, śpiąc w jednym łóżku z rodzicami, jak i matka czują się bezpiecznie i nie odczuwają niepokoju. Dla mnie wygląda to raczej na świat z reklamy, nie mający nic wspólnego z rzeczywistością. Nie wydaje mi się możliwym, aby poczucie bezpieczeństwa można było załatwić tak prostym, choć zapewne uciążliwym, "zabiegiem". Mam też długoletnie doświadczenia z dziećmi i z moich obserwacji wynika, że dzieciom, które śpią z rodzicami i ogólnie trzymają się mamusinej spódnicy, brakuje właśnie poczucia bezpieczeństwa.

Ich świat wali się w gruzy, kiedy matka znika z ich pola widzenia. Nie świadczy to wcale o dobrej z nią więzi (choć tak to się często tłumaczy), ale jedynie o poczuciu niepokoju i zagrożenia, ponieważ dziecko boi się utracić jedyną ostoję bezpieczeństwa.

Poczucie bezpieczeństwa nie zależy od okoliczności, to jest stan ducha. Śpiąc z dzieckiem w jednym łóżku i będąc ciągle przy nim, można w nim jedynie zbudować poczucie tego, że jest w rodzinie najważniejsze i wszystko kręci się wokół niego. To poczucie bycia pępkiem świata. Głupotą byłoby zaś w takim poczuciu wychowywać swoje dziecko, które dopiero poczuje się zagrożone, kiedy pójdzie do przedszkola, szkoły czy wejdzie w dorosłe życie i nagle okaże się, że świat wcale nie kręci się wokół niego. Co innego z dzieckiem, u którego poczucie bezpieczeństwa wynika z tego, że ma rodziców, którzy się kochają, dbają o swoją więź i o rodzinę, którą zdecydowali się założyć. To sprawia, że dzieci czują się kochane i bezpieczne. To dzięki temu lepiej poradzą sobie z rozczarowaniami, jakie czekają je w życiu, bo ich rodzina zawsze będzie dla nich "bezpieczną zatoką". Kiedy dziecko widzi i czuje, że rodzice kochają się, przyjaźnią i są rzeczywiście jedno, to nie ma powodu, aby stawiać pod znakiem zapytania prawdziwość i stabilność świata, w którym żyje. Takiego świata nie da się zburzyć wychodząc z pokoju, ale można nigdy go nie zbudować, będąc nawet do dyspozycji dziecka przez dwadzieścia cztery godziny na dobę!

Nie więzi rodziców z dzieckiem powinny być na pierwszym planie, ale rodziców między sobą. Więzi z dziećmi to sprawa drugoplanowa, czerpiąca swoją siłę z tej pierwszej. Pozwolę sobie na zakończenie zacytować motto amerykańskiego autora książek o wychowaniu dzieci, które w oryginale brzmi "Great marriages make great parents", a po polsku można by je ująć następująco:
"Ze wspaniałych małżonków wyrastają wspaniali rodzice", a nie odwrotnie…

Anna Kopeć