Ignatius Ignatius
228
BLOG

Za ćmą, w dym: Furia - Relacja

Ignatius Ignatius Muzyka Obserwuj temat Obserwuj notkę 0

Niezwykłe czary wiały w katowickim MegaClubie, nazjeżdżało się haharów czort wie skąd. 25.11 odbył się finalny koncert w ramach trasy Za ćmą, w dym. Obok reprezentującej symbol płonącego globu Furii, na deskach wystąpiły, osobliwy Thaw, oldschoolowy Sacrilegium i hipsteriada zwana Lichem.


Licho nie porwało, nie żeby grało licho, uczciwie przyznać trzeba potencjał jest. Wszystko zależeć będzie od tego, czy w porę grupa wypracuje jakiś ciekawy pomysł na siebie. Na mój gust zbyt mocno są zapatrzeni w wynalazki pokroju gwiazdy wieczoru...Trynd na ludyczność i swojskość się rozpanoszył - plastikowe zbroje wyszły z mody. Śmierdzi wspomnianą hip(i)sterką. Nawet odzianie się w biel tu nie pomoże i fryzurka na grzybka wokalisty pozującego na neurotyka. Czyżby to był przejaw negacji czerni? Cóż za nonkonformizm - słowo to jeszcze się, w tej relacji pojawi przynajmniej raz. Na dobry wieczór Licho skończyło.


Otwarcie butelczyny przez perkusistę i następujący po tym akcie toast zapoczątkował koncert, który był szczęśliwą odtrutką. Stary dobry Sacrilegium - pogański bleczur z Sanoka, który (prawie) na przekór modzie robi swoje, tak jak się to robiło w latach 90. Jak tak dalej pójdzie, to weterani postawy „only trv black metyl is trv” staną się retrogardą sceny. Napisałem prawie, bo po scenicznym wizerunku widać, że bez kaptura dziś black metalu grać nie sposób... Był hair metal teraz jest hood metal - może i to w sumie dobrze, dresiarzom będzie łatwiej się przekonwertować, bez konieczności inwestowania w nowe szaty. Śmichy chichy ale koncert był naprawdę świetny, stara gwardia z łezką w oku podziwiała swój obiekt kvltu z przed lat. Powołując się na wyznaniu jednego z stęsknionych fanów - ponoć ostatni raz Sacrilegium zagościł w Katowicach w 1996 roku. Gdyby nie przerwa w działalności, to bezsprzecznie sanocki zespół powinien ze względu za sam staż grać w roli headlinera - a tak muszą występować przed łepkami i pokazywać jak się gra.


Również i sanocka horda posiadała nonkonformistyczny akcent, tym razem objawił się on w scenografii. Drugim po kapturach nieodłącznym elementem dzisiejszych koncertów są świeczniki - Sacrilegium postarał się o taki w kształcie pentagramu. Zespół jednak w akcie niepohamowanego bluźnierstwa postanowił nie odpalać świeczek! Za tym łamiącym konwencję aktem zaniechania stoi pewnie argument ekonomiczny - nieodpalane świeczki na pewno starczą na dłużej. O ile się gdzieś nie zawieruszą, bo wiadomo, że diabeł ogonem lubi nakryć... Sacrilegium zagrał naprawdę udaną, oldschoolową sztukę.


Pochwalić należy czujność ochroniarzy, którzy popisali się prewencją. Podczas występu miało miejsce nieprzyjemne zdarzenie. W pewnym momencie do barierek podszedł jegomość w koszulce Bathory aby popsuć innym zabawę. Zaczął się przesadnie rozpychać, krążył, zaczepiał innych - miał szczęście, że trafiał akurat na osoby obdarzone dużą cierpliwością. Zachowywał się osobliwie, szczerzył się niepoczytalnie, a prawdziwy obłęd w jego oczach przyćmiewał wszystkie groźne wymalowane minki. Nie wiem pod wpływem jakiego/jakich środków psychoaktywnych był ale musiało to być coś konkretnego. Na szczęście nie trzeba było długo czekać na interwencję, pacyfikację i wyproszenie nieumiejącego się grzecznie bawić socjopaty.


Sosnowiecka odwilż osnuta gęstą cmentarną mgłą, przesłaniała niemal całkowicie scenę.   Wracamy do współczesnego, zakapturzonego oblicza czarnego metalu. Thaw wygenerował największe dźwiękowe spustoszenie. To był najbardziej eksperymentalny i frapujący występ tamtego wieczoru. Słowem kluczem jest minimalizm otoczona enigmatyczną mgłą tą dosłowną i muzyczną. Duża część występu była instrumentalna, to była skondensowana ściana mozolnego, ciężkiego zgiełku. Pełna dronów, okazyjnego growlowania, świdrujących strumieni, nieprzystępnych dźwięków zrodzonych w syntezatorze mooga. Wrażenie robiła średnica talerzy i hałas uderzającego w nie perkusisty. Chaos gitar, który zlewał się z resztą w bezkształtną zimną masę. Hipnotyczny występ, który zdecydowanie mnie urzekł. Zdecydowanie Thaw zrobił na mnie większe wrażenie niż koncert Dragged Into Sunlight, który miał miejsce na tej samej scenie miesiąc wcześniej.


Miesiączek co raz wyżej piął się na firmamencie. Ćmy zaczęły ciągnąć w stronę dymy, ptaki idą polami, trupy wieko zębami otwarły...

Koniec spania!
Dalej trupy,
będziem latać!


Latać będziem przy dźwiękach tego nu... jak to jest tymu... - nekrofolk*, tak ten wihajster nazywają. Nihil grzecznie powitał Katowice, Śląsk i Zagłębie - nie powiem byłem tym zaskoczony, choć z drugiej strony Furia ma od paru lat na pokładzie wiosłowego Zagłębiaka. 


Furia odegrała prawie całą ostatnią płytę Księżyc milczy luty (2016). Zabrakło tylko „Tam jest tu”, który w tekście porusza kwestię wypuszczenia ducha, wiatrów przed podaniem sobie dłoni. Podejrzewam, że w trosce o komfort zespołu i  publiczności, która mogłaby przypadkiem wziąć te słowa zbyt dosłownie do siebie... Rzeczywiście nastrój był nokturnowy, w dużej mierze za sprawą choreografii Nihila, która jawiła się jako przegląd póz charakterystycznych dla bardziej klasycznych odmian muzyki metalowej - co przy charakterze stylistycznym, który ewidentnie skręca w te rejony było bardzo spójne i pozbawione pretensjonalności. Jednym z najbardziej magicznych momentów koncertu był utwór „Grzej” za finalnego sprawą hipnotycznego pasażu. Nekrofolkowy materiał przeplatany był od czasu do czasu bardziej standardowymi black metalowymi cierniami. Co ciekawe Furia sięgała czasów swoich dem. Przewinął się też utworek z Martwa Polska Jesień (2007) - padło na „Na ciele swym historię mą piszę”. Trudno dziś pisać o dynamice koncertów Furii - są to melancholijne, oniryczne seanse przyprawione siarką. Mimo wszystko był to koncert na swój sposób zróżnicowany, choć furii sensu stricte za dużo nie było. Jest to furia tajona lub przekuwana w inną, równie negatywną paletę emocji. 


Jednak w moim odczuciu, nie można mówić o nudzie, w pełni kupuję tę uroczo naiwną prymitywistyczną kreację. Zresztą to chyba nie tylko ja, skoro zespół ma za sobą wycieczkę do Kraju Kwitnącej Wiśni i występuje na deskach teatru podczas sztuki Wesele w reżyserii Jana Klaty.


W środku nocy zespół popłynął w suicie „Niezwykła nieludzka nieprzyzwoitość”, która z hipnotyczną wręcz siłą, skutecznie owładnęła publicznością. Im bliżej końca koncertu, tym robiło się co raz bardziej zimowo. W pieśni „Są to koła”,  przywołana została w końcu sama królowa Marzanna. Już za niedługo znów rozpocznie swe bezwzględne rządy. 


Chłodu, strachu, trwogi zasiała i dzieli,
hojna królowa nakarmi ubogich
i nim ostatni skona, zasieje od nowa.


Co ciekawe z perspektywy czasu utwór ten, w zestawieniu z tym co się rozpanoszyło na dwóch ostatnich płytach, jawi się jako ich subtelna zapowiedź.

To nie tu,
chodźcie, wstawaj!
Idziemy
pod pełnią,
nad ziemią,
w bramę
Katowice - Huta Laura - Huta Luna!

Furia skończyła swoją przechadzkę po zasnutych dymem polach utworem Zwykłe czary wieją - czyli zamykającym płytę utworem. 

Odegranie niemal całej Księżyc milczy luty (2016) w całości było czymś więcej niż strzałem w dziesiątkę. Warstwa muzyczna naturalnie została wzmocniona przez nastrój, którym ział zespół przez całość trwania koncertu. Wyjątkowy nocny, przeszywający nastrój. Występ ten był niemal tak samo piękny jak ten wieńczący tegoroczną Metalmanię - minimalna przewaga tego drugiego polegała na tym, że pora nocy była jeszcze lepiej dostrojona. Oni,  z pod znaku płonącego globu, złowrogo zwiastowali nadejścia kolejnego grudnia.


Przed ciszą wieczną spokoju chwila.
Idzie martwa polska zima!



  *nie ma co się śmiać, zespół w pełni identyfikuje się z tym określeniem. Sklepik posiada nawet wzory koszulek z takim napisem.


Zobacz galerię zdjęć:

Licho
Licho Sacrilegium Thaw Dymem scena zasnuta... Furia Zaciekawiona ćma kuka... Ostatecznie nawet ćmy opadły z sił
Ignatius
O mnie Ignatius

♤Everything louder than everyone else♤ Entuzjasta hard'n'heavy

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura