RASOWE NOGI BYŁY JEJ NIEWĄTPLIWYM ATUTEM (...)cz. VI

"Rasowe nogi" by Sosenkowski:)

część I, II, III, IV, V tutaj:lubczasopismo.salon24.pl/improwizacja/

(sugeruję czytać "od początku do końca" - w odwrotnej kolejności - raczej nie:)))

W pokoju pozostała tylko jedna kobieta. I naprawdę nie każdy potrafiłby odgadnąć, czy ta właściwa. A skoro nie każdy, to chyba nie zaskoczę Was bardzo, pisząc, że i nasz Paweł, od lat przecież cierpiący na dziwną przypadłość dostrzegania tylko nóg, również nie… (Swoją drogą, kiedyż on wreszcie zrozumie, że to stanowczo za mało? I czy w ogóle? Zagadka.)

Tymczasem ”być może Ta, być może wcale nie” podeszła do niego niespiesznie, przysunęła szczupłą dłoń do jego twarzy i zdmuchnęła z niej złotawy pył.

„Nie czytałeś nigdy Piotrusia Pana? – spytała, widząc zdziwienie w oczach Pawła (i tu popełniła błąd – głos ją zdradził, o ile oczywiście przyjmiemy, że domysły Pawła R. były prawidłowe). Lecimy – dodała - W poszukiwaniu straconego czasu. Mamy tylko dwadzieścia cztery godziny, a to naprawdę niewiele. Sam się przekonasz.”

I wtedy stało się jasne, skąd w pokoju tyle dziennego światła. Pomimo braku okien.

Nad ich głowami rozpościerał się przezroczysty, szklany sufit, poprzez który patrzyło bacznie wielkie słoneczne oko o złotych rzęsach. A jakby tego było mało, do zimnego szkła przywarły ciekawskie i niezwykle ruchliwe gałęzie żywych płotów, które najprawdopodobniej podeszły pod sam dom (żywe płoty, a nie same gałęzie, chociaż pewności nie mam…). One również obserwowały szafirowy pokój.

Paweł poczuł przyjemne mrowienie – to zadziałał złotawy proszek, potem ciepło – to pewnie słońce. A może ręka podana przez właścicielkę tak uroczych nóg albo jej oddech? Sama nie wiem. Nieważne. I unieśli się wysoko z taką siłą, że zaskoczone gałęzie zamarły w zachwycie, a słońce spłonęło.

...Znaleźli się pośród nieznanych krajobrazów. Gdzieś tam, pomiędzy porozwieszanymi na drzewach uśmiechami, a niewielkimi kropelkami rosy o słonym smaku. Jak to w życiu. Oboje jednak zupełnie nie widzieli, gdzie może ukrywać się Stracony Czas. Cóż mogłam im w tej sytuacji poradzić? Chyba tylko tyle, żeby zaufali intuicji.

c.d.n.