Polityczna ocena...

W związku z tym, że mam już trochę dosyć wydarzeń z codziennej polityki, postanowiłem zająć się troszeczkę czymś innym.

Zająłem się mianowicie politykami a w szczególności tym, jakie rzeczy mogą być ważne przy podstawowej ocenie ich osób. Dla jasności przekazu ubrałem to w pewien teoretyczny schemat.

A. Pierwszym z kryteriów oceny, które wziąłem pod uwagę jest podstawowa motywacja, którą polityk kieruje się w swoich poczynaniach.

Opiera się to na założeniu, że politycy dążą do zdobycia jak największej władzy w państwie. Tym samym chodzi tu o odpowiedź - do czego danemu politykowi potrzebna ta władza?

Stworzyłem więc skalę, w której na jednym końcu jest coś, co nazwałem motywacją indywidualną. Chodzi tu o to, że polityk dąży przede wszystkim do zaspokojenia swoich własnych potrzeb. Najczęściej jest to chęć zdobycia jak największej ilości pieniędzy, podwyższenia poziomu życia swojego i swoich najbliższych. Z tego typu nastawieniem wiążą się takie pojęcia jak nepotyzm, korupcja, wyłudzenia itp.

Po drugiej stronie skali umieściłem pojęcie, które nazwałem motywacją zbiorową. Człowiek z tego typu nastawieniem stara się przede wszystkim robić coś w interesie ogółu. Można powiedzieć, że zależy mu przede wszystkim na zapisaniu się pozytywnie w historii danego kraju a nie na profitach materialnych.

B. Drugim kryterium jest to, jak dany polityk widzi rolę Państwa.

Powstała tu skala, której jeden koniec nazwałem podmiotową rolą państwa, czyli przeświadczenie, że najważniejsze jest silne Państwo. Obywatele takiego państwa są jego częścią - jednak w ważnych sytuacjach muszą się podporządkować celowi nadrzędnemu - dobru państwa. Przy takim podejściu polityk uważa, że państwo powinno zajmować się sprawami moralności – Państwo w takim podejściu wie lepiej co jest dobre dla obywateli. Tworzone Prawo stwarza wiele zakazów i nakazów, próbuje regulować większość dziedzin życia. Ogólne przeświadczenie jest takie, że ludzie bez odpowiednich przepisów szybko ulegną moralnej zapaści. W skrajnej postaci państwo restrykcyjnie reguluje sprawy aborcji, zakazuje posiadania narkotyków itp.

Drugi koniec skali nazwałem natomiast instrumentalną rolą państwa. Jest to przekonanie, że obywatele są najważniejsi - państwo ma służyć dla nich, dbać o ich bezpieczeństwo, o przestrzeganie podstawowych praw itd. Istnieje tu również przeświadczenie, że państwo nie powinno zajmować się sprawami moralności zostawiając wybór samym obywatelom – to oni mają decydować, czy podporządkować się jakiejś religii, zasadom moralnym itp. W skrajnym przypadku w takim państwie dozwolona jest aborcja, eutanazja, zalegalizowane narkotyki itp.,

Po zestawieniu tych dwóch skal powstaje czterowymiarowa płaszczyzna:

1 wymiar: motywacja zbiorowa - rola państwa instrumentalna.
2 wymiar: motywacja zbiorowa - rola państwa podmiotowa.
3 wymiar: motywacja indywidualna - rola państwa instrumentalna.
4 wymiar: motywacja indywidualna - rola państwa podmiotowa.

Wykres wygląda mniej więcej tak:

wykres

Tak dla porządku można na każdej skali określić wartość minimalną i maksymalną. Proponuje od 0 do 100. I tak w przypadku motywacji - 0 będzie miała motywacja indywidualna a 100 zbiorowa. Jeśli chodzi o państwo, to 0 daje podmiotowemu a 100 instrumentalnemu. Obydwie skale przecinają się przy wartości 50.

Oczywiście można do tego zrobić specjalną ankietę, na podstawie której dany polityk byłby kwalifikowany - na razie jednak nie wydaje mi się to być konieczne - można to robić czysto subiektywnie.

Po zakończeniu tego teoretyzowania pozostaje mi już tylko zająć się politykami i ich umiejscawianiem na wykresie. To dołożę wkrótce poniżej – na razie pozostawiam teorię. :-)

Może kogoś to zainteresuje, wyrazi swoją opinię, skrytykuje, zada jakieś pytania – ewentualnie da jakieś swoje typy ;-).

pozdrawiam

Aktualizacja

Wstawiłem sobie na wykres pierwsze nazwiska - takie moje typy. Myślę, że warto w ogóle zawracać sobie głowę ludźmi z grupy 1 i 2. Mi oczywiście najbardziej pasują osoby z grupy 1 w górnych granicach motywacji ;-)