Z 'nie moim' Goethe w Lauterbrunner

J.W. Goethe

Śpiew duchów nad wodami

 

Dusza człowieka

Podobna wodzie;

Z nieba przychodzi,

W niebo się wznosi,

I znowu na dół

Na ziemię spływa,

Wiecznie zmienna.

Tryska z wysokiej

Stromej skały

Ten czysty promień,

Potem uderza

Kropel kurzawą

O gładką grań,

Przyjęty wdzięcznie,

Pędzi w ukryciu

Szumiąc cicho

W nizinną głębię.

Jeżą się ostrza,

Gdy z hukiem spada,

Pędzi niechętnie

Po stopniach skał

W przepaść.

Korytem płaskim

Bujną przemierza dolinę,

I po jeziora tafli

Wędrują cicho

Odbicia gwiazd.

Wiatr jest kochankiem

Zalotnej fali;

Wiatr chętnie kłębi

Spieniony nurt.

Duszo człowieka,

Tyś jest jak woda!

Losie człowieczy,

 

Tyś jest jak wiatr!