Historia bez Hitlera i Ziemkiewicza

Na samym początku wyznam, by nie dawać pożywki wszelkiemu ziemkiewiczowaniu, że historii nie zgłębiam z takim samym zaangażowaniem, jak pan Rafał. Nie przewracam każdego kamyczka, nie badam sęków i spękanych kór drzew, czy załamań światła w wodzie, ale patrzę na rzeki, lasy i góry, najchętniej przy zachodzie słońca, kiedy ich ukryte kontury nabieraja pełnej wyrazistości... Twierdzę, że bez takiego podejścia, każda teza błądzi, jak turysta w śnieżnej zamieci, nawet jeśli on sam jest w stanie zaobserwować różnice pomiędzy poszczególnymi płatkami śniegu...

Podobnie z Ziemkiewiczem. Lawina mikroskopowej, wybiórczej wiedzy, nie jest w stanie przesłonić błędnej tezy, o cynicznej zdradzie Anglików, gdyż jest to teza  powierzchownie muskająca prawdziwe przyczyny klęski Polski w 1939 roku, a raczej jej unicestwienia. Nie trzeba być ekspertem, wystarczy przyjrzeć się historii Polski na przestrzeni dziejów, i to z dużym dystansem, by ukazał się naszym oczom wyraźny porządek wydarzeń. Prawda jest brutalna – sąsiedzi nas nie lubią i tyle. To nie jest spór Kargula z Pawlakiem, jakby chciał, to widzieć znany publicysta, ale kołek w gardle możnych tego świata.

Przez wieki, walczyliśmy o naszą tożsamość, stawialiśmy odpór najeźdzcom, broniliśmy naszej suwerenności – dość skutecznie. Dopiero zmowa kilku mocarstw była w stanie wymazać Polskę z mapy Europy. Piłsudski wystrychnął ich na dudka, i znowu obudziły się demony, które tym razem zrobiły wszystko, by nie doszło do rewizji historii. Beck, mimo usilnych starań, nie był w stanie temu zapobiec – Sikorski również. Bowiem, dla pewności, niewidoczna siła zawsze trzyma rękę na pulsie – vide Smoleńsk. Rzecz jasna można sobie odpuścić tę teorię międzynarodowej konspiracji, pójść tropem Ziemkiewicza, i nieco pospekulować, ku uciesze wrogów...

Co by się stało z Polską, gdyby sto lat temu żołnierz z 16-ego bawarskiego rezerwowego pułku piechoty nie uniknął losu swoich towarzyszy, i wraz z nimi poległ na polach pod Ypres? Co by się stało z Europą, gdyby temu samemu żołnierzowi, nie udało się przez kolejne cztery lata, przynajmniej raz, wyrwać się z objęć kostuchy? Co by się stało ze światem, gdyby wojna, która pochłonęła tak wiele żyć, nie oszczędziła tego jednego? O jedną śmierć za mało...

Zadawać tego rodzaju pytania, można w nieskończoność. Co by się stało z Niemcami, gdyby von Hindenburg nie był monarchistą i pozwolił młodej demokracji Republiki Weimarskiej rozwijać się bez przeszkód, zamiast „zatrudniać” Hitlera, by ten zdusił w zarodku komunistyczne zagrożenie, zlikwidował demokratyczny system wielopartyjny i przywrócił monarchię? Niestety, niedoszły truposzczak pojawił się w odpowiednim czasie i w kraju przechodzącym od opresyjnej, ale stabilnej monarchii do niemowlęcej demokracji konstytucyjnej. Okoliczności żywo przypominające narodziny polskiej demokracji w latach 80-tych, kiedy komunizm poddał się transfuzji, a wolność nie była jeszcze w pełni zabezpieczona.

Koleje losu, niezwykle podobne – idealne burze historii, gdzie nieznane charaktery z naturalną charyzmą porywają tłumy, wykorzystują sytuację i wciągają pełną parą cały naród na drogę do katastrofy, albo sukcesu. Hitler trafił w sam punkt( Wałęsa też) – reszta, to dramat całego świata, w tym Polski - a Ziemkiewicz ma teraz o czym pisać. W naszym przypadku ,<b>Kaczyński zderzył się z Wałęsą – komunistycznym antidotum na społeczne przemiany i przegrał</b>, a z nim raczkująca wolność. W końcu komuniści także uczą się historii i wyciągają wnioski na przyszłość...

Tak, czy owak, historia, nawet bez Hitlera, Wałęsy, czy Kaczyńskiego, ukazuje ten sam prosty fakt, że wszelkie procesy zachodzące w społeczeństwach w fazie przemian, wymagają czasu, czasami pokoleń, by dojść do celu. Jedno jest pewne, zrozumienie tego, co mogło być, w praktyce może pomóc nam przewidzieć, to co może się wydarzyć. Ale, aby do tego dojść, lepiej nie czytać Ziemkiewicza...