Nie ma znaczenia, że nie zostałam zaproszona na żadne oficjalne uroczystości. Podobnie jak dr Antoni Dudek tę celebrę i jej nadmuchanie personaliami uważam za mało ważną. Mam ogomną życiową satysfakcję, że tam byłam, w stoczni gdańskiej przez dwa tygodnie, w dniach dla Polski najważniejszych po 1945 r. To był życiowy, dziennikarski fart rejestrować ludzi, utrwalić dla potomnych tę atmosferę, kawałek wolnej Polski w środku socjalistycznego obozu. Wiedizałam instynktownie, że robię coś ważnego. Moi wybitni prasowi koledzy przeżują to wszystko przez swoje odczucia, osobiste PRL-owskie doświadczenia, ja zapisuję prawdziwe głosy ludzi tu i teraz. One zabrzmią za 10, 20, 30 lat. Usłyszą je ci, dla których to będzie udane Powstanie Warszawskie, Styczniowe...
Dziś anno domini 2010 nie usłyszą. Źadna stacja radiowa, nawet publiczna, nie wyemitowała "Polskiego Sierpnia". Jestem pewna, że zrobią to za następne 10, 20 lat. Nie tracę nadziei, bo wiem, że zrobiłam coś ważnego dla mojego kraju. Nie znam człowieka, który przy słuchaniu tej audycji pozostałby obojętny. W 1988 r, kiedy znalazłam się w USA, okazało się, że wielu Polaków emigrujących z Polski zabrało ze sobą kasetę wydaną przez NOWA z "Polskim Sierpniem". Kiedy została nadana po raz drugi po wyborach w 1989 r w prime time (pierwszy raz w w 1981 r chyłkiem w nocy, bo to był warunek zgłoszenia jej do międzynarodowego konkursu Prix Ialia), dostałam mnóstwo listów i telefonów. Wśród nich głos dziewczyny: "zmieniłam po tej audycji decyzję o emigracji, chcę pozostać w Polsce, w której może zrealizować się to, o co walczyli ci z Pani adycji. ". Gdzie jest dziś ta dziewczyna? Czy dokonała dobrego wyboru?
Dziś przyłączam się do Fundacji św. Mikołaja. Solidarność nawet w tych trudnych warunkach ma sens.
Ten blog jest miejscem debaty o mediach, które wpływają na nasze myślenie, ale nie tylko.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
