Min. Budzanowski z MSP a niektóre fikcje umowy gazowej

Ale czy nie dyskutujemy trochę o fikcji? Przecież przez kilka lat ze zdolności przesyłowych gazociągu jamalskiego będą korzystać i tak tylko dwa podmioty. Tak więc tworzymy rozwiązania prawne, które nie znajdą zastosowania w praktyce.Może KE powinna jednak respektować porozumienia pomiędzy firmami, a zasadę TPA niejako automatycznie wprowadzać dopiero wtedy, gdy zakończą one współpracę i uwolnią moce przesyłowe TPA?

- To, co udało się uzyskać w tych trójstronnych negocjacjach, to uzgodnienie, że dotychczasowe umowy przesyłowe będą akceptowane w takim kształcie, w jakim zostały podpisane przez PGNiG i Gazprom Export.

Obie spółki zachowują prawo do przepustowości, którą zarezerwowały sobie w gazociągu jamalskim. Ale może dojść do sytuacji, choćby za miesiąc czy rok, gdy zapotrzebowanie na gaz spadnie i pojawią się wolne moce przesyłowe.

Za sukces negocjacyjny należy uznać, że będzie nimi zarządzała spółka Skarbu Państwa Gaz-System jako operator gazociągu.

To ona będzie publikowała informacje na temat wolnych mocy i podpisywała nowe umowy przesyłowe.

- Ale czy takie - bądź co bądź - wymuszenie dokonane na właścicielach gazociągu jest zgodne z zasadami liberalnej gospodarki? Nie tylko nasz PGNiG, ale i na przykład firmy niemieckie pytają, dlaczego mają z innymi dzielić się swoim majątkiem.

- To poważny problem, który powinniśmy w najbliższej przyszłości rozwiązać.

Sprowadza się on do tego, że prawo UE wymaga rozdzielenia kontroli nad poszczególnymi rodzajami działalności w sektorze gazowym, a więc nad handlem, przesyłem, dystrybucją czy magazynowaniem.
 

WNP.pl

Dostęp do gazociągu ( Analiza Rzeczpospolitej)

Umowa reguluje też dostęp do gazociągu. Z jednej strony zapewnia tranzyt określonych ilości gazu do Niemiec do 2045 r. Z drugiej ogranicza dostęp do gazociągu, uzasadniając to jego możliwościami technicznymi. Prawo polskie nakazuje zapewnić wszystkim odbiorcom oraz przedsiębiorstwom zajmującym się sprzedażą paliw gazowych dostęp do gazociągów na m.in. niedyskryminujących zasadach. Czy zatem związanie się tego rodzaju zobowiązaniem, przy uwzględnieniu możliwości technicznych gazociągu, nie oznacza, iż korzystanie z zasady dostępu stron trzecich (zasada TPA) będzie trudne do zastosowania?

Ta ustawowa zasada, wynikająca wprost z prawa Unii Europejskiej, stanowi uprawnienie dla podmiotów korzystających z gazu. Czy takie zapisy nie ograniczają tych uprawnień? Materia ta będzie z pewnością analizowana przez Komisję Europejską w toku procedury wyjaśniającej, nie wyłącza to jednak możliwości innych przedsiębiorstw zainteresowanych korzystaniem z gazociągu do kwestionowania tych rozwiązań.

Reasumując: abstrahując od wielu innych wątpliwości związanych z zapisami tej umowy, wskazane trzy kwestie mogą dawać podstawę do analizy, czy zaproponowany sposób związania się przez Polskę tą umową jest właściwy. Wydaje się, że ratyfikacja tej umowy w drodze ustawy przyjętej przez parlament i ratyfikacji dokonanej przez prezydenta są niezbędne. Nie zmienia tego rozumowania fakt, iż umowa podstawowa, do której zawierane są obecne umowy, była zawarta w drodze umowy międzyrządowej. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o umowach międzynarodowych w takiej sytuacji również powinna być dokonana tzw. duża ratyfikacja, jeżeli umowa wypełnia przesłanki art. 87 konstytucji. Brak ratyfikacji tej umowy oznacza, iż stanowić ona będzie jedynie „prawo wewnętrzne administracji” i nie może tworzyć podstaw decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów. Co zatem w sytuacji, gdy w powyższych kwestiach może ona stanowić potencjalnie podstawę decyzji?

PODSUMOWANIE

1. Zawarcie umowy jest faktem

2. Cena gazu z Rosji niekorzystna

3. Podniesiono gwrację bezpieczeństwa energetycznego

4. Nadal wiele watpliwości prawnych i miedzynarodowych po akcesji do UE i zasada TPA ( fikcyjna)

Kejow