I mówię to bez krzty przesady, gdyż sami ludzie związani z branżą kosmiczną wprost o tym wspominają. Ten niepozorny kokon to cienka granica pomiędzy życiem a śmiercią, chroniący człowieka przed odmętami niegościnnego wszechświata.
Jednym z jego głównych zadań jest osłona przed ekstremalnymi temperaturami, i ich gwałtownymi skokami. Sam hełm astronauty posiada specjalną przysłonę, osłaniającą przed srogim snopem światła emitowanego ze Słońca.
Do kluczowych wymagać tegoż kombinezonu należy redukowanie wpływu promieniowania kosmicznego, które jest śmiertelnie niebezpieczne dla ludzi.
Również ciśnienie powietrza odgrywa istotną rolę w funkcjonowaniu kosmicznym. Nie dość, że jak wiemy powietrze jest niezbędne do życia, to jeszcze jego odpowiednie ciśnienie wpływa na sztywność skafandra, a co za tym idzie komfort poruszania się. Jak istotny to aspekt, niech posłuży za wzór przypadek radzieckiego kosmonauty Aleksieja Leonowa, pierwszego człowieka, który wyszedł na spacer w przestrzeń kosmiczną. W trakcie tej czynności okazało się, iż kombinezon był zbyt sztywny żeby powtórnie wejść na statek. Sytuacja zaczęła się robić groźna, Rosjanin jednak zachował zimną krew, i wpadł na pomysł aby upuścić nieco powietrza. Był to strzał w dziesiątkę, i udało mu się szczęśliwie powrócić na pokład statku.
Przestrzeń kosmiczna usiana jest masą śmieci i drobnych szczątków, zarówno naturalnych, jak i stworzonych ręką ludzką. Wspomniany kosmiczny strój musi to jakoś znieść, ponieważ przebicie przyniosłoby opłakane skutki.
Nie mniej znaczący jest komfort poruszania się w takim ubraniu. Pierwszym takim uniformom daleko było do wygody. Szczęśliwie przez lata ich konstrukcja ewoluowała, i przyszli śmiałkowie udający się z misją na Marsa założą na siebie o niebo wygodniejsze odzienie.
