U schyłku II wojny światowej sytuacja militarna nazistowskich Niemiec była opłakana. Alianci zbliżali się coraz szybciej do serca III Rzeszy. Wiadomo że tonący brzytwy się chwyta, wobec tego nasi zachodni sąsiedzi posuwali się do iście desperackich kroków.
W umyśle młodego niemieckiego pułkownika narodziła się szalona idea – taranowanie amerykańskich bombowców. Wzorowano się tu na poczynaniach japońskiego sojusznika, którego kamikaze zaszły nieźle za skórę Sprzymierzonym.
Miało to wzbudzić przerażenie wśród wrogich załóg, by dać odrobinę czasu chwiejącemu się krajowi, aby mógł jeszcze spróbować wprowadzić do walki nowe rodzaje ,,cudownej broni’’. Zaczęto formowanie specjalnej jednostki, i rekrutowanie pilotów.
Wypada tu zaznaczyć, że sami zainteresowani wspominali, że nie można ich stawiać na równi z japońskimi kolegami. W przeciwieństwie do Azjatów, gdy już nakierowali samolot na nieprzyjacielski cel, mieli ratować się wyskakując z maszyny.
Jednostka wzięła udział w walce, ale rezultaty były mizerne. Strącono niewielką liczbę bombowców, za cenę wysokich strat własnych. Pomysł był zresztą karkołomny – Alianci wtedy już bezdyskusyjnie rządzili w powietrzu, a Luftwaffe praktycznie straciło zdolność bojową. A grupa desperatów nie mogła zatrzymać tej kolosalnej machiny.
Interesuję się rozmaitą tematyką, jestem zafascynowany światem, jego bogactwem i różnorodnością
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
