Tytani pióra

 Steve Jobs mawiał, że – jeśli dobrze pamiętam – świat do przodu ‘’ciągną’’ naukowcy i pisarze. O ile wkład uczonych w rozwój cywilizacji jest niepodważalny, to słowa Jobsa co do literatów mnie zaintrygowały.

Mistrzowie pióra to często ludzie wielkiego formatu, erudyci, filary kultury, których sława i chwała wybiega daleko poza okres ich życia. Są często papierkiem lakmusowym epoki, barometrem sumień i dusz. Oni nadają ton rozwojowi intelektualnemu, ukierunkowują go ku przyszłym dekadom, są kronikarzami zastałego świata i komentatorami rzeczywistości. Ale jednocześnie niosą też kaganek oświaty, połączony z przyjemną rozrywką.

Doceniam trud i wysiłek autorów, gdyż sam staram się pisać w gatunku mojego kochanego science fiction. Wiem z doświadczenia, że napisanie nawet kilkustronicowego opowiadania to spory wysiłek, żeby miało ład i skład, łączyło się w logiczną całość, no i do tego trzeba spamiętać całą fabułę, postaci czy ewentualne zwroty akcji. Ponadto trzeba wysilić wyobraźnię, by dobrze przewidywać przyszłość. No i oczywiście przykuło uwagę czytelnika. Tym bardziej mój wielki podziw budzą pozycje liczące z kilkaset stron, a co dopiero mówić o kilkutomowych wydaniach. Naprawdę czapki z głów.

Wypada przyznać rację Jobsowi, pisarz to też odkrywca, ale uzyskuje to na nieco innej kanwie, i nieco innymi metodami, aniżeli uczony. Co wcale nie oznacza, że jego dokonania są mniej znaczące – przecież dajmy na to giganci fantastyki naukowej pokroju Verne’a bądź Lema przewidzieli rzeczy, mające się wydarzyć w odległej przyszłości. Dla literata laboratorium są jego karty ksiąg, gdzie przeprowadza swoje intelektualne eksperymenty i kreślą szkice dzieł. To jego żywioł.