Podczas ostatniej kampanii prezydenckiej w Stanach Zjednoczonych z ust Billa Clintona padły publicznie następujące słowa:
“Polska i Węgry zdecydowały, że demokracja jest zbyt kłopotliwa, wolą przywództwo w stylu putinowskim.”
Trzy lata później, a konkretnie wczoraj, z tych samych ust usłyszeliśmy:
„Cały świat was podziwia. (…) Wiele krajów chciałoby iść tym samym szlakiem i być takimi jak Polska. (...) Możecie być przywódcą Europy i zawieźć Europę do zupełnie innego miejsca.”
Co się stało? Demokracja nagle przestała sprawiać Polsce kłopot? Ni stąd, ni zowąd, zaczęliśmy preferować przywództwo w stylu Obamy?
Mam na ten temat swoją teorię spiskową. Otóż kto wie, czy nieopatrzne słowa Billa sprzed trzech lat nie kosztowały jego żony prezydentury. Hillary Clinton nie ukrywała, że po wygranych wyborach powierzy mężowi zadanie wskrzeszenia amerykańskiej gospodarki. Wyobrażam sobie minę Obamy, gdy to usłyszał. Bill Clinton w trakcie kampanii i tak wspomagał żonę na każdym kroku, ale gdy ta zaoferowała mu poważne stanowisko w swojej administracji, widocznie poczuł się szczególnie zmotywowany, w związku z czym postanowił zdrowo przydzwonić Trumpowi. No i przydzwonił. Właśnie Polską, z jej upodobaniem do autorytarnych przywódców w stylu Putina. Chcecie, żeby Stany Zjednoczone wyglądały niedługo tak jak Polska i Węgry – dodał – to głosujcie na Trumpa. O jednym tylko zapomniał - że w jego kraju istnieje 10-milionowa polska mniejszość i że w roku wyborczym lepiej nie rzucać jej w twarz takich słów, bo w listopadzie można ich gorzko pożałować. Co też się stało, Hillary przegrała wybory. Nie jest do końca pewne, czy za sprawą amerykańskiej Polonii, ale być może państwo Clintonowie nadal po cichu myślą o powtórnej przeprowadzce do Białego Domu, dlatego Bill, nauczony doświadczeniem, wychwala Polskę pod niebiosa. Taką mam koncepcję. Jak ktoś ma lepszą, niech napisze.
