Kanon na niedzielę

 

A oto jeden z kanonów Kodeksu prawa kanonicznego:

 

Kan. 748

 

§ 1. Wszyscy ludzie obowiązani są szukać prawdy dotyczącej Boga i Jego Kościoła,
a poznane mają obowiązek i prawo z mocy prawa Bożego przyjąć i zachowywać.

 

§ 2. Ludzie nie mogą być przez nikogo zmuszani do przyjęcia wiary katolickiej wbrew własnemu sumieniu.

 

 

Weźmy paragraf pierwszy.

 

Co to znaczy poznać prawdę, taką prawdę, przy której dalsze poszukiwania byłyby już odstępstwem, naruszeniem obowiązku?
Gdzie jest jej granica, czy po zakończeniu studium objawienia (dogmatów), czy po osiągnięciu wewnętrznej pewności; czy nie powinniśmy się sprzeciwiać intuicji czy autorytetowi, zaufać?

 

Kanon ten, jak się zdaje, w sposób szczególny odwołuje się do indywidualności sumienia.

Interpretacje mogą być różne. Mi do głowy przychodzi np. argument z wygody. Postaram się go zapisać elegancko.

 

Argument z wygody

Jeśli całym sercem, w zgodzie z umysłem, odczuwasz, że prawda, którą poznałeś jest wartością, która niezależnie od twojego poświecenia, cierpienia, rezygnacji z dóbr doczesnych, pogardy a może i śmierci, wartością pozostaje, przyjmij ją i zachowuj.

Gdybyś jednak szukał dalej, bacz byś nie czynił tego tylko dla uniknięcia poświęcenia, cierpienia, rezygnacji z dóbr doczesnych, pogardy a może i śmierci.

 

 

 

 

*Piotrze, dziękuję za inspirację! [Piotr napisze o tym artykuł naukowy..]

**Codex Iuris canonici auctoritate Joannis Pauli PP.II promulgatus (Kodeks prawa kanonicznego, skrót: CIC lub KPK) to podstawowy dokument ustawodawczy Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego.