Rybitzkus Kompromitatus

Znawca sztuki współczesnej Paweł Rybicki (w swoim mniemaniu najlepszy bloger świata) był raczył podzielić się swoją opinią na temat koncertu z okazji Europejskiego Kongresu Kultury we Wrocławiu.

Słuchając arytmicznego piłowania skrzypiec zrozumiałem, że na tym właśnie polega sztuka współczesna – łamaniu naturalnej ludzkiej wrażliwości. Przecież muzyka to rytm. Przed tysiącem lat nasi przodkowie uderzali kijami o kawałki drewna, albo walili w bębny – i wiele się od tego czasu w ludzkich upodobaniach nie zmieniło. Czy Wagner, czy Chopin, czy Eminem, czy Rihanna – liczy się rytm. U Pendereckiego jest rysownie pazurami po szkle. - pisze bloger

Cóż, kto wie, może i sam mistrz Chopin siedząc w piaskownicy uderzał patyczkiem o patyczek wydobywając pierwotne dźwięki co zainspirowało go później do napisania Marche Funebre. Ciekaw jestem czy kolega Rybitzky zna dobrze twórczość Chopina. Bo ów kompozytor wybiegał daleko poza schematy obowiązujące w czasach, w których komponował. Ballada f-moll czy Fantazja f-moll to utwory mocno dysonujące, a Polonez-Fantazja As-dur opus 61 we fragmentach w ogóle nie ma związku z rytmem tanecznym. I zapewniam Rybitzkyego, że więcej z Chopinem ma wspólnego Penderecki niż Rihanna. 

Jak pisze bloger w dalszej części notki, postanowił przenieść się na inną imprezę:

Zaskoczony odkryłem, że impreza chwilowo jest funkowo-hiphopowym koncertem na podwórku przed knajpą. Młody chłopak darł się do mikrofonu (ku radości piszczących fanek):

"Media sieją zamęt, a my chcemy, my chcemy podpalić parlament!"

"Spalić tę budę" -  skandował tłumek, a ja pomyślałem – uff, w końcu prawdziwi nonkonformistyczni artyści.

I wydaje mi się, że to właśnie było najodpowiedniejsze miejsce dla Rybitzkyego, gdzie mógł odnaleźć taką twórczość jaką rozumie i taką jaka dociera do jego pisowskiej wrażliwości. A nie żadna tam Polymorphia na 48 instrumentów smyczkowych.

Alex Disease